Een andere worsteling.

Diep in ons hart zijn we allemaal 'hetzelfde' en toch zal de laag waarin we leven zich bijna onvergelijkbaar aan elkaar tonen.
Dat 'zelfde' zijn komt pas bloot te liggen als we in een open contact even alles kunnen/durven  loslaten wat we om onszelf hebben heengebouwd om ons aan de wereld te tonen, om te kunnen leven vanuit een; Dit ben ik!
Maar wat je aan de wereld toont ben je helemaal niet, dat is zo gegroeid en heeft zich om je kern heengewikkeld op een manier waarbij je soms zelf niet eens meer weet wat of wie je bent.
Tenzij in je stille uurtjes, de momenten van het ware alleen zijn.
En dat moment kunnen en durven delen met een ander is zeer waardevol en hoeft niet altijd persé tot in het diepst van je ziel te gaan.

Het 'ik' dat je opgebouwd hebt om je te manifesteren in de algemene wereld is er niet voor niets.

En dan kom ik nu toe aan het oorspronkelijke onderwerp;
'Een andere worsteling'.
Of het nou met leeftijd te maken heeft of met de weg die je hebt 'moeten' gaan tot dan aan toe is in feite onbelangrijk. Ieder mens op zich heeft zo nu en dan zijn eigen worsteling en daar waar de ene die had op zijn/haar dertigste kan de ander het rond de zestig hebben, en ook omgekeerd!
Mijn eigen worsteling betreft de relativiteit van dingen. Het betrekkelijke dat alles in zich heeft, het persoonlijke dat soms niet vergelijkbaar is en daardoor tot een gevoel van 'eenzaamheid' kan leiden.
Neem bijvoorbeeld het spirituele, het levensbeschouwelijke..
Want hoe ga je er verder mee om als je ineens voelt, werkelijk diep en wezenlijk;
Het is zoals het is.
En dan niet om je er makkelijk van af te maken, nee integendeel.
Een diep besef dat alles in je is en dat je alles zelf bent.
Loslaten dat je bent wat je doet...het voelt af en toe alsof je de lucht invalt.
Al met al, ik zit in een 'andere' worsteling.