Ongeveer 50 jaar geleden kwam dit aan het licht.
Achteraf weet ik dat de oorzaak in mijn jeugd lag. Op zich heb ik daar op mijn blogs genoeg over geschreven.
Al een geruime tijd 'weet' ik dat een relatie hebben eigenlijk niet mogelijk voor mij was...
Door schade en schande heb ik dat ontdekt.
Medicijnen waren (achteraf) niet de oplossing voor me.
Ik werd daardoor juist uiterst labiel en mijn creatieve aanleg werd daardoor verstoord.
Zelf ervaar ik mijn 'afwijking' niet als een ziekte maar eerder als een vreemd soort talent!
Gelukkig is dit uitermate persoonlijk, ondanks dat schrijf ik er toch weer over...
Mijn situatie nu (manier van wonen) blijkt een goede oplossing voor me te zijn.
Na een worsteling van +/- 50 jaar ben ik op mijn 75ste tot bepaalde inzichten gekomen.
Geen relatie meer hebben is daar één van.
En stoppen met medicijnen (die mij achteraf labiel maakte) is een tweede inzicht.
Dus, kort samengevat; ik kan er eindelijk redelijk mee omgaan!
... waardoor niemand meer iets aan mij merkt!
Afgelopen vrijdagavond ging het weer behoorlijk mis. Het vluchten in een verslaving
(dit keer overmatig snoepen) waren de slechte oplossingen, die tegenwoordig goed te hanteren zijn.
Gek genoeg zijn schilderen en bloemschikken Ikebana daar prima gezonde manieren voor om er gezond mee te blijven.
En... er wordt niet meer aan mij getrokken!
Dat was vaak fataal...
Om dit te kunnen schrijven had ik de veiligheid van de nacht nodig.
Tot zover.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten