Vreemde schaamte.

Schaamte, schuldgevoel, ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven
Vooral als ik oog in oog sta met iemand die lijdt komt het sterk bij mij naar boven.

Niet dat ik mij schuldig voel aan zijn of haar lijden, nee zo gek ben ik gelukkig niet. Het is meer het gevoel van "waarom red ik het wel en jij niet?",

Eigenlijk een vertekend beeld,....ik ga dit stukje niet redden merk ik, ben meteen de draad al kwijt, het komt te dicht bij!

Weer even bij de les dan maar.

Ach, laat ik mijzelf deze wartaal toch gunnen!

Bijna letterlijk voelt het nu alsof ik het begin zoek van een kluwe touw die in de knoop is geraakt. Zal ik een schaar pakken om een beginnetje vrij te knippen? Dan neem ik maar op de koop toe dat ergens het touw in tweeën ligt....

Het komt er op neer; mijn pijn voelt niet als pijn, mijn lijden voelt niet als lijden.

Bijna als het gevoel dat een ouder naar zijn kind kan hebben; laat mij lijden opdat jij het niet hoeft!

Het is een diep geworteld gevoel waar de psychologie wel raad mee weet!

Maar is het nou werkelijk zo simpel dat ik dit voel omdat ik als kind omringd was door lijdenden?

Iets in mij zegt dat het dieper gaat, datzelfde iets wat mij mijn schaamte doet overwinnen omdát ik het red en sommige niet.

Wat anders kan ik doen dan verder recht door het leven gaan, dankbaar voor wie ik ben en hopende dat ik iets voor anderen mag betekenen.

Gewoon in het kleine.

Tussen "jouw en mij".

(datgeen ik hier boven trachtte te omschrijven, dekt totaal de lading niet, toch wilde ik het kwijt; mijn vreemde schaamte)