De weg naar verstilling. 1.

( Om mijzelf een beetje in te dekken heb ik maar een gans afgebeeld...)

De oude koeien liggen al te lang in de sloot en de put van het kalf is reeds zeer lang gedempt...
Maar levend in het nu herinner ik mij een verleden waarin ik snakte naar "verstilling".
Soms was het een paniekerig snakken en dat bracht vluchtgedrag voort, dusdanig dat ik bijna "voor mijn tijd?" in de laatste verstilling terecht kwam. ( Vandaag doe ik even niet aan reïncarnatie!)
Tot mijn grote verbazing begin ik steeds meer "vanzelf" in een soort verstilling te geraken en vooral dat vanzelf voelt heel vreemd aan.
Alsof ik iets dreig te gaan verliezen!
Toch voel ik dat ik er iets heel kostbaars aan het bij krijgen ben, een geschenk in een vorm waar mijn drukke geest geen enkele voorstelling van kon maken.
Je hoort het vaker; je moet niet zoeken, het is er reeds! Leuk gezegd door degenen die dat blijkbaar zo ervaren. Toch is er een weg naar toe, oké..ik zal het persoonlijk houden;
Voor mij voelt het als een weg, een weg naar verstilling.
Enerzijds overkomt die verstilling mij, zij het met vallen en opstaan, maar aan de andere kant vind ik het leven tè boeiend om te gaan "zitten" en die verstilling zijn werk te laten doen.
Nog even een opmerking ter afsluiting van dit stukje;
Maar als je dierbaren lijden, hoeveel ruimte is er dan voor het werken aan en ondergaan van verstilling?
Dat laatste is niet bedoeld als vraag maar als overdenking.
Een overdenking waardoor ik ten alle tijden begrip voor mijn medemens hoop te blijven houden.

Zie bovenstaande maar als een experimenteel stukje, want ik ben er lang niet zeker van dat ik al toe ben aan het omschrijven van een situatie waar ik nog midden in zit.
De inzichten zijn komende maar de toepassingen zijn nog vaak wat moeilijk.
Juist bij het omschrijven van dit soort essentiële zaken schieten woorden vaak te kort.