Alleen.

Je zou het niet zeggen op het eerste gezicht, maar "alleen" is een taboe onderwerp.Probeer maar eens te zeggen dat je je "alleen" voelt en de reacties zijn niet van de lucht!
Ten eerste wordt er van uitgegaan dat het een louter negatieve ervaring is, dat alleen zijn/voelen.
(Oeps, na een ten eerste hoort een ten tweede te komen en die heb ik even nog niet, maar misschien komt die nog wel...)
Laat ik dan maar eens beginnen wat die gewaarwording van alleen zijn voor mij persoonlijk betekent.
Daarbij zal ik even buiten beschouwing laten wat eventuele familieleden, kennissen, vrienden en bekenden voor gedachtes en meningen kunnen hebben over het feit dat ik mij alleen voel en dat dan ook nog op die manier verwoord!
Misschien is hun schrik en gekwetstheid wel zo groot dat ze mij voorgoed "alleen" laten nu!
Zijn jullie (webloglezers) het inmiddels al een beetje met mij eens dat het een taboe onderwerp is?

Kunnen lezers en/of betrokkenen zich beheersen en nu eens niet met oplossingen en adviezen komen hoe je dat alleen zijn kunt verhelpen?
Deze week zou de week van de onzin worden en ik voel nu al dat dit stukje een , in dat kader,  gevaarlijke kant opgaat. Het dreigt zinnig en diep te worden.
Trouwens, toen ik de onzin week bedacht vreesde ik al dat er allerlei diepzinnigheid boven zou komen drijven.... zo werkt dat soms!
Ik ga het stukje een rare wending geven door te stellen dat het werkelijke alleen voelen niet eng is, niet angstig of eenzaam.
Het voelt alleen maar erg stil, "alleen" maar.....
( O nee,  er is juist  geen "maar",....)