Hij keek rond.

Zeer uitvergroot fragment.

Bekeek mijn werk, en zei; "Gut, zou je niet beter je oude technieken weer oppikken, dat zal toch beter aanslaan!"

Ik bekeek hèm op mijn beurt, gaf hem een uitleg, verrichte wat fysieke handelingen en sprak; "Denk niet dat het nog werkt, ik ben erg veranderd in die jaren".

Terwijl hij achterover geleund met een zakdoek in de hand zijn bloedneus het bloeden verhinderde, mompelde hij; "Ja, volgens mij ben je inderdaad erg veranderd in die jaren".

Daarna hadden we een bijzonder gezellige middag in de tuin.

Later op de dag mailde hij mij hoe hij mijn eerlijkheid op prijs gesteld had en dat zijn neus was gaan ontsteken.

Voor herhaling vatbaar, daar waren we het beiden over eens!

"Schilderen is voor mij zoveel meer dan schilderen, het is en was een ontwikkelingsproces dat veel verder ging en gaat dan de drager, doek of papier. Terug naar waar ik begon? Om wat, om wie, nee ook al frustreert het mij vaak dat er nog nauwelijks wat uit mijn handen komt..op een bepaalde manier heb ik daar een vrede mee die ik zou verliezen als ik mijzelf weer zou aanzetten tot het maken van mooie plaatjes..."