Bewust in het leven staan kan soms even voelen als een bijna-handicap.
Alles-bewustzijn kan verlammend werken.
Tenzij je tot de grote Verlichten behoord.
Of er misschien gewoon je mond over houdt?
Mooie benamingen voor een bepaalde karaktereigenschap of gevoeligheid werken gewoon even niet meer.
Het Niemandsland van de alles-voelende?
Er zijn geen schuilkelders voor, geen dikke stalen of betonnen platen die de 'boel' tegenhoudt.
Pillen, poeders of drankjes schermen niks af, ze geven alleen nog maar meer verwarring aan dat wat reeds pijnlijk bloot ligt.
Hoe symbolisch kan het zijn dat je juist dan wordt getroffen door een bacteriële huidinfectie?
Het glimpje hoop dat inderdaad Alles met alles te maken heeft.
Is er dan 'een wachten op', een werken aan, nog zinnig?
Sterker nog, ik ( gaat dit stukje over mij dan?) je kan er even niets mee.
Het confronterende Niets waar elk bewust levend mens zo nu en dan weer doorheen 'moet'.
De weg naar bewust leven bestaat, de weg terug niet.
Er is dan alleen maar een vooruit, soms genoodzaakt dwars door een beangstigende mist waarbij het uitzicht op geen enkele manier te zien is.
( Vanwege persoonlijke redenen even alleen 'elders' te reageren, een omweggetje voor trouwe lezers totdat ik weer letterlijk/figuurlijk, beter in mijn vel zit.)
Hoe suggestief kunnen illustraties werken?
