Oefeningen in geduld...

 ...en vooral niet te vergeten; Vertrouwen!

Midden in deze 'oefenperiode' die blijkbaar weer hard nodig was/is ( ik noem het maar de 'test', de leskans via het Universum mij toebedeeld..) kom ik bijzondere dingen tegen.

Ontroerende ook, en deze heeft met Marius te maken. (al dan niet zal ik daar nog  later over schrijven)

Gebeurtenissen die de warmte en levenslust weer in het hart aanwakkeren.

Maar in dit bericht houd ik het simpel;

Het voortuin (tje) gebeuren moest weer nodig aangepakt, ook vanwege het aanzien des volks.

Subtiel overleg met Het deed mij besluiten Beer en Tje aan het oog der massa te onttrekken, en reeds het met liefde gekoesterde stel in mijn armen op weg naar de grijze container, besloot ik halverwege,hen toch een meer passend eind te bezorgen, maar daarover misschien morgen..

De kluizenaar die wezenlijk in mij leeft kan dat in een prachtige buurt als waar ik woon ( werkelijk!) toch beter binnenhuids en binnenshuis beleven.

Een mens leeft natuurlijk ook bij de gratie van zijn omgeving en daar is niks onderdanigs aan dat te beseffen!

Maar goed, deze 'aanpassing',laten we zeggen voor eigen bestwil, kost mij soms best flink wat moeite en zolang het niet inhoud dat ik mijn wezenlijke zelf moet verloochen, lukt mij dat zonder al te véél pijn en moeite.

Dan wordt de veer 'gelaten' gelaten...

Ter illustratie wat beeldmateriaal;

 De 'troep' wordt in het begin groter om hem uiteindelijke tot de orde te krijgen.

Wonen in een bos dat zijn vrije gang mag en kan gaan van mij, is nog niet mijn huidige realiteit.

Hond Loekie heeft weer haar 'logeermoment' bij ome Walter en laat de dingen letterlijk en figuurlijk even voor wat ze zijn. Gelijk heeft ze.

Ik ben immers bezig met mijn oefening in geduld.

Geduld, deze oefening bracht een mooie herinnering bij mij boven;

Mijn tijd als schilderijenrestaurateur.

Regelmatig moest ik op, zeg maar, 17e eeuwse schilderijen flinterdunne overschilderingen verwijderen, die soms nauwelijks 100 jaar ouder waren dan het oorspronkelijke schilderij.

Daar moest je zeer voorzichtig mee omgaan, zeker als ze oude glace's ( transparante lagen) overlapten.

Een secuur werkje, waar ik in mijn goede tijd nog alle geduld en vakbekwaamheid voor had.

Een brute overgang naar een kunststoffen deurpost waar een klimop zich in vast had gevreten?

Ja, maar wel een leuke, want ook deze deurpost wilde ik niet verminken door met grof geweld klimop's woekerend wortel gestel te verwijderen.

Het is gelukt en...ik vond het nog leuk om te doen ook.

In deze besluit ik mijn zondagse vingeroefeningen in geduld op mijn weblog om waarschijnlijk morgen verder te gaan in de aard van dit bericht.