Bizar.

Reeds aanstalten gemaakt om naar bed te gaan...de deurbel, een bijna paniekerig belgeluid.
Alhoewel ik reeds in relaxkleding was deed ik open...
Het had flink geregend en mijn ganglamp was overleden, een duistere ontmoeting dus.
Een oudere dame stond voor mijn deur, klein van stuk en donker van huidskleur en een beetje gezet.
"Can I come in, please?"
Het klonk triest en eenzaam en natuurlijk stemde ik toe. Juist die avond waren er drie van mijn vijf lampen spontaan ter ziele gegaan en in mijn half duistere woonkamer bood ik haar aan te gaan zitten..
Moest ik niet vragen wie zij was en waarom zij hier was? Nee, het leek zo te moeten zijn.
Zwart haar, grijs in aanzet en een trieste blik in haar vermoeide ogen, ze kwam mij bekend voor.
'Ken ik u ergens van", vroeg ik?
En toen begon het mij te dagen, te dagen in al mijn ongeloof!
Ik moet 14 geweest zijn toen ik verliefd op haar werd. Onbereikbaar ver weg en nooit meer geworden dan een verwaterde fantasie.
Dat spichtige meisje met die grote zwarte ogen zat nu op mij paarse bank, bescheiden en ontredderd.
Succes en roem hadden haar leeggeroofd, die oude dame op mijn bank wilde niets liever meer dan gewoon zichzelf zijn.
Geen lagen make-up meer die haar leeftijd verhulden, geen jurken meer die haar volle rijpe vormen verhulden.. Gewoon zijn die ze was..
Zo ontzettend gewoon zoals ze daar zat op mijn paarse Ikea bank.
"I want to be me, just me and nobody else"...
Toen vroeg ik haar om het nog eenmaal voor mij te zingen;
Baby love...