Door schaamte heen schrijven.

Depressie is geen rationeel ding....maar ondanks dat ik dat weet, zoek ik naar verklaringen.
De schaamte, dat akelige machteloze gevoel als je wilt delen wat er in je gebeurt..
Het liefst een schuilkelder in vluchten waar niemand je ziet, waar er niemand is om aan uit te leggen wat niet valt uit te leggen.
Het lijkt bijna humor, maar zelfs voor de schaamte schaam ik mij.

Vooral in de nachtelijke ochtend uren gaat het met mij aan de haal, een denkend geworstel hoe hier weer uit te komen...moedeloosheid.
Daar waar ik het nog kan opbrengen 'praat' ik er terughoudend met vrienden over..Beter gezegd, een enkele vriend of vriendin. Voor mensen die ik nog te kort ken vlucht ik liever weg.
Op mijn blog m'n hart luchten?
Het dubbele van een depressie is dat je ergens steun zoekt, maar tegelijkertijd bang bent anderen te belasten of van je af te stoten.

Ik voel me verlamd...het uit zich letterlijk.
Het donkere denken heeft me in zijn greep, ik kijk naar de wereld, de praktische wereld alsof ik vastgeketend ben. Gaan wandelen, gaan fietsen, iets ondernemen, wat dan ook...het komt niet verder dan m'n denken. Mensen om mij heen hebben, ik houd het af, voel me te kwetsbaar.
Mijn zelfbescherming is altijd 'de clown' geweest. Clown is tijdelijk niet beschikbaar.
Logisch dat mensen die het goed met mij voor hebben geïrriteerd kunnen raken, naar buiten toe kan het al snel lijken alsof ik niet 'wil'.
Door schaamte heen geschreven...

Vanmorgen vroeg zei ik tegen mezelf;
En nu moet het afgelopen zijn!
Met de moed der wanhoop probeer ik het vandaag weer om ergens die vicieuze cirkel te doorbreken.