Gewoon een kwestie van aanpakken?

Opruimen en verder gaan...

Gister ben ik flink tekeer gegaan, verder aan mijn 'buitenkanttuin'.
Er kwam een buurvrouw die ik ken via het heemtuinproject.
Zonder me op te dringen lukte het mij om haar over mijn huidige situatie te vertellen, ze pikte het zeer goed op...kort daarna begon ze mij spontaan te helpen.
Van mijn hart geen moordkuil maken, vaak werkt het..maar een beetje eng blijft het altijd wel.
Het is zoals ik in elkaar zit, gelukkig blijf ik mijzelf daar trouw in.
Een zeer bevrijdend gevoel als iemand zoiets goed oppikt.


Om uit een depressie te kunnen komen moet je soms beginnen met de praktische zaken.
Gewoon een kwestie van aanpakken is wat simpel gesteld, eerst weer de kracht vinden klein te beginnen en recht voor je neus te kijken. Depressieve gesteldheid houd bijna altijd in dat je het overzicht kwijt geraakt bent en de hele boel op een (wan)hoop hebt gegooid!
Het voelt eng om waan en werkelijkheid weer beginnen te scheiden, al snel schiet je in een gedachte van;
Het is te veel, ik kan het niet overzien!

Op dit moment ben ik bezig dat te doorbreken en weer te beginnen bij een begin.
Soms met een steen op m'n hart, zo van...ga ik dit redden?
En dan zeg ik tegen mezelf; Elk begin is een stap in de goede richting, 'gewoon' even volharden in het kleine..elke dag iets aanpakken.

Dit schrijven gaat er natuurlijk vanuit zoals ik het zou willen kunnen!
Tot op heden gaat het goed.
Doet me weer denken aan een boeddhistische anekdote over een monnik die moest kiezen tussen te worden opgevreten door een woeste tijger of de sprong in een ravijn.
Halverwege bleef hij hangen aan een struik waar een wilde aardbei aan groeide, hij genoot van de smaak van de aardbei en dacht;
'Tot zover gaat het goed'.