De tak is weg.

Al maanden lang hield hij me zo nu en dan wakker.

De tak die tegen de dakrand schuurde.

Te hoog in de boom om er zelf iets aan te kunnen doen.

Ik vluchtte voor de tak, wilde er niet over nadenken.

Maar het schuren, tikken en bonken werd steeds erger.

Met een vriend in de tuin van de zon genieten.

De tak sneed dwars door mijn genieten heen.

Het was voor de vriend geen probleem.

Straks gewoon weer in zijn eigen tuin.

Zijn eigen tuin met eigen problemen.

Hij had er geen privacy.

Dat waar ik maanden tegen op had gehikt

daar ging mij ineens een licht op.

Waarom niet aan de buurman verderop vragen

of hij, via zijn dakterras naar mijn dak wilde gaan

en voor mij die tak verwijderen?

Hij deed het graag voor mij

en nog diezelfde avond kon ik gaan slapen.

Zonder schuren, bonken of tikken.

Maar dit schrijven gaat niet over de tak.

Het gaat over stilte.

Vandaag ging ik mediteren.

Mediteren naar de innerlijke Stilte toe.

De kamer van de tak, vlak bij die bewuste dakrand.

Er was geen tak meer, maar slechts een oorverdovend ruisen van het Zijn.

Totdat het even stil werd en Ik er niet was.

Even.