Ze takelen niet af, ze staan er gewoon te staan, geëindigd in b.v. januari 2009.
Het ging nog over de kinderen, of over de kleinkinderen of misschien wel over een leuke hobby.
En dan zijn er mijn 'persoonlijke omstandigheden', allerlei redenen waardoor het bloggen niet meer zo voor me werkt, erg jammer, heel erg jammer!
De uitdrukking, "Wegens persoonlijke omstandigheden...enz.,enz., zegt vaak al genoeg.
Je wilt er liever niet over spreken en vaak genoeg betekent het ook dat het voor anderen niet relevant is.
Nou heb ik mij van dat laatste nooit veel aangetrokken in mijn blogcarrière, want wat is er nou werkelijk relevant?
Dat de wereld vergaat, of misschien wel dat er een medicijn is uitgevonden dat alles geneest?
Ach, dat zal je gerust niet via Spijkerbed hoeven lezen!
Kortom, soms zit ik er werkelijk tegen aan te hikken; Ik stop met bloggen.
Vreemd genoeg voel ik de laatste tijd een kwetsbaarheid die ik in het begin van mijn 'bloggen' niet zo kende. En het bloggen op zich mis ik nu al.
Al een behoorlijk tijdje eigenlijk, zelf kan ik dat goed teruglezen in mijn blogberichten van de afgelopen periode.
Te kwetsbaar de laatste tijd en helemaal in dit stukje.
Eigenlijk is het een soort groet aan mijn vaste lezers...
Tot slot van dit stukje, (vast m'n laatste nog niet)
Elke leeftijdsovergang lijkt een soort 'crisis' teweeg te kunnen brengen.
Straks 65...en het leven voelt als los zand.
Vannacht om 4:30 uur mijn bed uitgegaan om te schrijven.
Wie schrijft die blijft, wellicht was dat mijn onbewuste motivatie.
Inmiddels iets na vijven, misschien toch nog maar even mijn slapeloze bed in.
Beste lezer, dit stukje is niet bedoeld voor jullie om op te reageren.
Maar even zwaaien mag altijd. (-_-)
Even zwaaien dan lieve Walter. En even zeggen, dat ik heel graag jouw teksten lees, je belevenissen, je openheid, eerlijkheid, humor, spelen met taal. Je foto's, alles. Heel kostbaar hoor. Heb bv heeel veel 'vrienden' op facebook, en er is zo weinig eigenheid, eigen delen, eigen beleven. Zo weinig echt naar binnen kijken. Durven kwetsbaar te zijn. Een delen waar iemand echt iets aan heeft in eigen leven en beleven. Samen onderweg.
BeantwoordenVerwijderenEn dat is er bij jou allemaal wel, dank daarvoor. :)
liefs Kagib
Dank je Kagib, ik hoop vooral óók voor mezelf dat het allemaal weer terug gaat komen.
VerwijderenIk ben het helemaal met Kagib eens.
VerwijderenOok ik zwaai even .....
BeantwoordenVerwijderenen hoop dat onze blogs nog van lange zijn dat er geen leven meer in zit ......
Zwaai, zwaai................................................ik zwaai naar jouw eerlijkheid en oprechtheid en openheid en bijna 65jarigheid en kwetsbaarheid en eigenheid...................................zwaai, zwaai naar jouw "heid"en hopelijk nog blijfheid......................................zwaai, zwaai!
BeantwoordenVerwijderenIk heb 65 overleefd en tot mijn verbazing voel ik me met 65 veel beter in mijn vel zitten dan met 64, dus......
BeantwoordenVerwijderenGek ik heb niet zo veel berichtjes op je blog gezet. Maar lezen deed ik ze meestal wel. Ze waren eerlijk en open. Je woorden zette mij vaak tot nadenken. Ik zeg dan ook dag en wie weet krijg je toch weer behoefte aan bloggen. Ik laat de link staan. Het ga je goed. Janny
BeantwoordenVerwijderenDank je wel Janny....laat de link maar gewoon staan. Soms ben ik net de Phoenix die weer uit eigen as tevoorschijn komt.
VerwijderenOei, je gaat je nu toch nog geen zorgen maken voor over 8 maanden.
BeantwoordenVerwijderenIk weet zeker dat dan de wereld ook niet vergaat...!
En voor nu zwaai, zwaai en tot gauw weer...!!
Dan reageer ik hier ook nog maar even, want dit is minder grappig....
BeantwoordenVerwijderenAls je wilt stoppen is dat jouw goed recht al zal ik het jammer vinden.
En Kagib: mooi gezegd want zo is het wel.