Hij-serie...Henry gaat op stap.

Via het park naar de pizzeria.

Oké. 
Steeds maar alleen zitten is niks voor mij, alhoewel
ik er vaak juist van kan genieten!
Dus dan maar eens eten bij de pizzeria verderop, misschien later toch eens een cafeetje proberen?
Zal ik eens wat bijzonders aantrekken voor de verandering, ik ga eigenlijk zelden uit!

.'Nou, dat bijzondere viel erg tegen...een andere spijkerbroek en een wit overhemd!
Maar hij had er duidelijk zin in, en rond 7 uur stapte hij daar binnen'.

Wow, ik had geen idee dat het hier zo druk kon zijn!
En zoekend keek hij naar een vrij tafeltje. Dat was er niet, verdorie
en zijn oog viel op het tafeltje waaraan een wat oudere dame helemaal alleen zat.
Oeps, ze zag zijn blik die op haar gericht was een ze zwaaide enthousiast.
Eerst keek Henry om zich heen of die zwaai niet voor een ander bestemd was.
Dat was niet het geval, dus Henry keek haar vragend aan, wijzend op zichzelf.
Gelijk knikte ze een enthousiast JA!.
En zo geschiedde het...
De vrouw begon gelijk heftig te babbelen;
Mijn man had geen zin, dus ik dacht...dan ga ik gewoon alleen!
En ze lachtte. Iets te lang en iets te hard.

Ach, ik vind het wel grappig, dacht Henry en beiden bestelde ze een pizza.
Zullen we ieder een ander smaak nemen, dan kunnen we delen.
Dit keer giechelde ze. Tja een vrouw van rond de 50 mag van mij gerust nog giechelen...dat wel.
Ze praatte aan één stuk door, haar hele leven kwam voorbij, en halverwege vroeg ze of ik het goed vond dat ze een tweede karaf wijn bestelde, op haar rekening!
Ik kreeg geen kans om te reageren, want ze riep gelijk de ober en bestelde de karaf!

Helaas zorgde de wijn voor enorm veel 'gezelligheid... en toen kwam haar man binnen!
'Ans, kom je mee naar huis, er komt zo een goeie film..
Hij groette mij en noemde me 'jongeman'. 
Tot mijn verbazing betaalde hij ook nog eens de rekening!
Hoe heet je eigenlijk jongen, lachtte de dame op leeftijd bij het weggaan...
O, ik heet Henry!
Leuk was het Henry, bedankt, en weg was het stel.

Oei, sinds tijden voelde ik me behoorlijk tipsy en was ik verstandig genoeg om niet naar een café te gaan.
Trouwens op mijn witte hemd zat een flinke rode wijnvlek.
Snel naar huis en wie weet was die avondfilm ook wel iets voor mij.
Thuis gekomen verdeelde ik mijn kleren over de hele vloer, trok mijn pyama aan en zette de film aan
Ik pakte er toch maar de gekoelde witte wijn bij, morgen zie ik wel weer...


Als schrijver begin ik mij nu toch een beetje ongerust te maken,
tot de volgende keer!.