Loslaten kan moeilijk zijn.

Nummer 1.

Reeds bij iets heel simpels ervaar ik dit.

Vandaag heb ik de goede vriendin van An eens bekeken.

Gewoon haar blog hoor! 

😏

Ja, een mooi blog om erbij te hebben en te volgen.

Toch wil ik graag ruimte houden, ruimte voor echte aandacht.

Elk blog dat er in mijn lijst staat neem ik serieus, anders zet ik ze er niet in.

Nummer 2.

Maar ik merk dat ik meer ruimte nodig heb...
Het blog over Max raakte mij en heeft iets met me gedaan.
Tijd om los te laten...
En dan is er GERDA-YD, ook haar blog zal ik los gaan laten.
Zij blijft altijd in mij voort leven.
Haar foto's, haar reacties..
Ze is niet meer en af en toe voel ik weer wat pijn. Dan kom ik haar oude reacties tegen
en merk hoe waardevol zij voor mij was.
Natuurlijk blijven haar reacties op mijn blog staan. Ze zijn me dierbaar.

Zo zijn er nog 3 die waarschijnlijk na een tijdje vervangen gaan worden.

Komt tijd, komt raad...

Loslaten doet altijd pijn.

Toch is het vaak een genezende pijn.

Een pijn die je verder kan brengen...

Nummer 3.

Vandaag beperk ik mij dus even tot het bloggen.
Er is nog zoveel anders om over te denken en te schrijven als al het om loslaten gaat.
Wellicht eens een andere keer?
Misschien zelfs een thema voor de volgende week...


Wat heeft dit werk te maken met 'loslaten'? >



Veel van mijn werk heeft daarmee te maken, dat is alleen al te merken als ik 
terugzie hoe verschillend mijn werk kan zijn.
Was ik beroemd geworden als ik mij had toegelegd op één stijl?
Gelukkig kan ik daar om glimlachen, simpelweg omdat ik zo niet in elkaar zit.
Nummer 2. Is de meest recente...het loslaten is hierbij bijna letterlijk verbeeld!

Nummer 1. Heel oud werk. Vaak was ik bezig met het uitproberen van technieken
en stijlen. Leuk om te doen, maar steeds liet ik los en ging weer verder.
Nummer 3. Tja, van hetzelfde laken een pak?
Toch zie ik hier het loslaten van de chaos in.
Overwinning in kleur...
Grappig om het nu op deze manier te bekijken, want op het moment zelf
werk ik altijd vanuit de Vrije geest.