De ene keer ervaar ik het sterker dan de andere, het gevoel van "herkenning".Vaak als ik iemand voor het eerst ontmoet, heb ik een vaag gevoel van; "hé, ben jij er ook?"
Of tijdens groepsbijeenkomsten, zo van; "grappig dat we elkaar hier allemaal treffen".
Heel af en toe vergeet ik dat het mijn beleven is van de andere werkelijkheid, de werkelijkheid van het weten dat we één zijn...
Sommige mensen schrikken, sommige deinzen achteruit, maar gelukkig zie ik ook velen die woordeloos bevestigen;"ja, ik ben er ook", of "leuk dat we juist hier elkaar weer treffen"!
Nu ik toch in deze beeldspraak vertoef...gelukkig ben ik omringd door Engelen die mij liefdevol waarschuwen en zeggen; "Walter, speel het spel nou maar gewoon mee, het is goed zo!"
Toch prettig dat je ook met woorden kunt "schilderen", toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten