Hoe "gewoon" kan leven zijn?

Als dit werkelijk mijn dagboek was...geloof me, dan zou ik anders schrijven!

Het "moeten" dragen van een verantwoordelijkheid die niet voor een kind bestemd was, werd de rode draad in mijn leven. Dus, aangezien dit NIET mijn dagboek is, wijd ik daar niet over uit. Het enige wat ik daar over zeggen wil is, dat wat als last ervaren wordt in het leven, omgekeerd kan worden tot iets waar een mens profijt van kan hebben.

Dat is hard werken, dat wel...maar is leven in lijden niet vele malen harder werken?

Van de nood een deugd maken zou al te somber klinken en dat mag dit stukje niet zijn, want hetgeen mij ooit een last was, begint meer en meer een vreugde te worden.

Regelmatig heb ik beschreven hoe veel moeite ik soms heb met het lijden van anderen en mij dan bijna kwaad af vraag: "Waarom red ik het wel en anderen niet?"

Waarom leden mijn ouders zo en waarom mijn oudste broer, waarom zie ik mensen lijden die eigenlijk alleen maar het goede voor ogen hebben?

Eigenwijze aap dat ik ben, want ooit had ik dat visioen en hoorde innerlijk die stem die dwars door mijn, nog jeugdige donder sneed,en mij op een indringende manier meedeelde;

"Vraag niet waarom!"

Dus doe ik bij deze weer een poging en zeg tegen mezelf...

"Hoe gewoon kan leven zijn....?'

En leef verder en maak er het beste van, het beste voor mij en mijn medemens.