( alles wat op waarheid lijkt, berust op louter toeval )Mijn lichaam heeft leren luisteren.
Grappig, want meestal hoor je; "ik heb leren luisteren naar mijn lichaam".
Voor mij lijkt het andersom, mijn lichaam is naar mij gaan luisteren en begint me te zien voor wie ik ben.
De creatieve, drukke ziel, die overhaast wilde incarneren en bij toeval in dat bewuste lichaam terecht kwam.
En dan het lichaam, onverwachts uit het leven gerukt, die in alle verlangen naar opnieuw ervaren deze ongeduldige ziel binnen liet. Eigenlijk een gretig stel, door toeval ontstaan.
Inmiddels is er geen onderscheid meer en geen sprake van Ik en het Lichaam of van het omgekeerde. Gelukkig staat "her-innering" boven alles en kan dit daardoor nu omschreven worden.
Ziel jumpte al door alle tijden heen van gastheer naar gastheer, lang voordat het woord jumpen het licht had gezien.
Dito verging het Lichaam, de vleesgeworden herinnering, zoals Ziel de herinnering in geest was.
Ik (?) vraag me af of ze Het nu voorgoed gevonden hebben...maar een zekere lacherigheid in de onderbuik verraad het al; ze zijn waarschijnlijk nog maar pas begonnen! Ben in ieder geval blij dat ik me niet meer af vraag wie Ik ben, toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten