Het ontsproot  vanmorgen spontaan uit m'n toetsenbord;
"Dat is eigenlijk die ik werkelijk ben, de man van het kleine geluk".
Alsof ik het ingefluisterd kreeg van ergens bovenaf!
Ik voelde rust en tevredenheid in mij opkomen, maar ook verbazing over wie ik blijkbaar dacht te moeten zijn!  Wie heeft mij ooit aangepraat dat ik "groots" bezig zou moeten zijn?
Had het dan zoveel invloed op mij dat mijn vader vaak zei, als ik iets leuks deed; "Doe liever iets nuttigs!"
Of ben ik beïnvloed door mijn omgeving die vond dat ik met mijn "bijzondere" talenten, bijzondere dingen moest doen?
Heb jij ook soms dat gevoel dat iets in jouw leven je erg bepaald heeft, trouwens?
O nee, straks slapen..niet moeilijk gaan denken dus..
Voor mezelf; ik ga mij maar eens wat meer richten op het kleine geluk en zolang ik webloggen leuk vind, deel ik dat graag met jullie!

Welterusten dan maar weer!