Nog even binnen met koffie.

De temparatuur buiten is aangenaam, maar mijn powerwalk doe ik later.
Mijn besluit om een weekje de dingen te laten voor wat ze zijn, lijkt grond te hebben gevonden.
Hoe anders het leven alleen is dan met een partner realizeer ik me steeds meer!
Nu ik "gescheiden" ben van mijn laatste, die verslaving heette ben ik echt alleen. Eindelijk écht alleen! Niet eens het soort eindelijk als dat van de opluchting, nee meer het soort van "eindelijk duidelijkheid!"
Het voelt heel vreemd om op rijpere leeftijd iets totaal nieuws te ervaren, nieuw maar dan van binnen uit!
Bizar dat het alleen zijn zo vervuld kan voelen, vervuld wil niet persé zeggen; extra gelukkig.
Soms voel ik door dit hele gebeuren even een soort afstand, waardoor ik de glimlachende toeschouwer word van de betrekkelijkheid van het leven. ( zo, die kwam er in één vloeiende typbeweging uit) Gelukkig is het een glimlach die volop in beweging is, want ik ben niet klaar, hopelijk nog lang niet klaar met leven, ontdekken en ervaren!
Grappig, als ik nu denk; "Ik zit bij de pakken neer", heeft dat een positieve lading.
Namelijk, hoe pak ik ze uit en wat zal ik er eens mee doen?
Al die wijsheid, al de "wetenschap" die ik in mijn leven verzameld heb....en dan zit ik hier, nonchalant aan een rommelig buro met m'n nacht T-shirt nog aan, typend aan een vreemdsoortig gebeuren dat weblog heet. Uit mijn speakers klinkt "random" minstens 2 dagen muziek!
Bijbel, Koran, Oosterse wijsheden, ik ga koffie zetten en daarna naar buiten.
Heb werkelijk even geen zin in gedoe, laat mij maar gewoon even leven!