Een bericht aan Rob.

Hoop, geloof, vertrouwen in dat dit goed is wat ik nu doe?

Nee!

En toch doe ik het, gewoon uit liefde omdat ik vind dat je dit verdient!
Hoop dat ik er goed aan doe? Maakt dat wat uit dan en voor wie eigenlijk?
Voor mezelf misschien, want echt geloof ontbreekt mij op dit moment. Het geloof dat dit jou ergens bereikt en troost en dat het jouw ziel goed doet!
Vertrouwen wel, namelijk wetende dat dit wat ik nu doe echt is en recht uit mijn hart komt.
Mijn liefde voor jou...voor de Rob die ik uiteindelijk toch niet kon bereiken, laat staan behouden.
Ik weet van jouw diepste verlangen, jouw verlangen naar eenwording..een eenwording die jij niet in jezelf kon vinden en daardoor vanuit pure wanhoop op mij projecteerde.
Hoe graag had ik je dat gegeven!
De momenten dat je brullend van het janken je innerlijke eenzaamheid er in mijn armen uitgooide en ik jouw intense verlangen naar geborgenheid in mijn ziel voelde galmen...
Jouw ziel, wanhopig ronddwalend in de mijne, op zoek naar jezelf!
En als ik dan probeerde te delen dat jij hetzelf was die je zocht, keek je me verdwaasd aan en vroeg; waarom ervaar jij dat wel en ik niet?
Machteloos voelde ik jouw pijn, bijna alsof het de mijne was...
Dan de keren dat je ineens in mijn slaapkamer stond en als een klein kind vroeg of je bij me mocht liggen. Een man van mijn leeftijd en en man van de jouwe.
Het was goed, maar natuurlijk vond je ook daar niet wat je zocht.
Was het zinnelijke liefde geweest, ach dan was het eigenlijk geen probleem.
Maar dat was het juist niet!
Je had een verlangen waar alleen jijzelf gehoor aan had kunnen geven!
In mij zocht je de lover, de vriend, de broer en zelfs de vader....
Alleen een vriend kon ik zijn... en vrienden waren we nog steeds geweest ware het niet dat jij je eigen vriend niet hebt kunnen worden.

Ik denk even aan je zoontje Dane...en ben zo vrij om hem te vragen;

Heb begrip voor je vader en vergeef hem, hij kon werkelijk niet anders.