Toch uit ik ze, om eerlijk tegen mezelf te blijven maar vooral ook tegen "Rob".
Ik ontkom er zo nu en dan niet aan om te denken; Rob, hoe zat het nou, wat deed jou besluiten jezelf het leven te ontnemen.
Niet zo leuk om te zeggen, maar mijn beste en liefste vriend Rob had enorm veel zelfmedelijden....
En dat is funest, want dan is een mens ontroostbaar, ja..zelfs onbereikbaar!
Toch vermoed ik dat Rob alle reden had tot zelfmedelijden...ik neem hem dat ook niks kwalijk. Stel je voor!!!
Weer een krop in mijn keel en weer tranen die een weg naar buiten zoeken....
Potverdorie, ik zit te janken..
Ik mis je Rob!
ja, missen kan zo'n pijn doen...
BeantwoordenVerwijderenIeders leven is soms wisselend bewolkt,
BeantwoordenVerwijderenmet af en toe een bui.
Maar vanuit het Zuiden komt altijd weer de zon.
De zon die ook jouw hart weer verwarmt, Walter.
Zelfmedelijden...met je zelf 'mee' lijden, dat betekent dat een mens zichzelf liefheeft. Dat mág, daar is niets mis mee. Soms vlucht je en neem je misschien wel afscheid van het leven, soms hoop je op hulp van mensen die je na staan. Het ligt aan de kracht van je 'roep' en aan de duur van je lijden, of je vecht of vlucht...
BeantwoordenVerwijderenEen mens is wat hij of zij is en niemand kan het weten wanneer we heengaan of wanneer het de tijd voor een geliefd ander is.
Wát anderen ook in je leven komen doen, raak niet uitgeput aan jezelf, dat is het wat ik je wil geven in vriendschap, zodat je de kracht behoudt...om- zoals je moeder het zo mooi zei: "onderhoud het pad waar je je op bevindt".
Maak er een Werk van Liefde van Walter.
Geef Rob het het recht op zijn eigen beslissing, geef het hem in VOL respect en waardigheid, zeg hem dat het goed is...het is zijn weg, zijn leven en zijn zoeken naar rust en vrede!
Het is moeilijk om zulke keuzen te begrijpen, des te meer des te dierbaarder die mensen je zijn. Ook een van mijn eerste vrienden heeft zo zijn leven beeindigd jaren geleden, nadat onze relatie al was beeindigd.
BeantwoordenVerwijderenhet loslaten is zo moeilijk,hè:))
BeantwoordenVerwijderen(((knuffXXX)))
Inderdaad Assayya, toch voel ik dat deze "openlijke overdenkingen" mij steeds dichter bij een werlelijk loslaten brengen. Want wegstoppen en ontkenning zou geen loslaten zijn.
BeantwoordenVerwijderenDe vriendschap die we hadden verdient deze manier van liefdevol loslaten. Liefdevol en eerlijk, dat verdient Rob!
op deze foto lachen zijn ogen echt
BeantwoordenVerwijderenhm.. misschien is hij in een ander lichaam (of niet meer..) op een andere plek meer nodig
ik probeer het missen 'altijd' los te koppelen van het letterlijk lichamelijke, want dat lichaam is slechts een omhulsel, maar pff.. omdat ik er zelf nog wel in zit is dat zó moeilijk..
sterkte er mee. maar je tranen zijn mooi. x
een goeie vriend verliezen is meestal nog erger dan sommige familieleden verliezen, veel sterkte Walter!
BeantwoordenVerwijderenIk kwam hier eigenlijk om een andere reactie te plaatsen maar nu ben ik effe stil....
Het is ook niet te bevatten lijkt mij. Waarom? Ik denk niet dat je jezelf die vraag moet stellen. Want de enige die het echte antwoord weet, zal het je niet vertellen. Dan blijft er over om zijn keuze te respecteren of af te keuren. Dat wordt dan weer respecteren, tenminste dat lijkt me wel als je zoveel van iemand houd. Voor nabestaanden is het altijd rot, maar probeer het te begrijpen... dat verdiend hij wel denk ik
BeantwoordenVerwijderenDag Walter,
BeantwoordenVerwijderenWaarom die tranen Walter? Dat is ook een vorm van medelijden met jezelf, want met hem hoef je geen medelijden te hebben. Hij koos er bewust voor. Wat er dan werkelijk overblijft voor jou is een flink gemis en dat doet pijn en van een flinke pijn krijg je tranen in je ogen. Hij stapte uit zijn lichaam en leeft nu een ander, wellicht fijner leven. Hij heeft misschien zelfs alweer zijn keuze gemaakt om opnieuw geboren te worden en het dit keer beter te doen, misschien zelfs gelukkiger te worden. Kom op jongen, probeer er met andere ogen naar te kijken. Niemand is echt dood, hij was zoekende en sloot het hier bewust af. Stapte uit zijn lichaam en bewandelde een weg die wij graag zouden snappen en volgen. Gun het hem en kijk naar de foto als zijn lichamelijke afbeelding die hij achterliet als een souvenir voor jou en allen die hem dierbaar waren. Een mooie herinnering aan zijn lichaam...
Lieve groet, Marja
Tja, zelfs het schrijven over zoiets blijft kwetsbaar...Maar ook dat is een keuze.
BeantwoordenVerwijderenMedelijden mag je ook wel met jezelf hebben, vind ik tenminste, hoor. Als het maar niet te lang duurt...
BeantwoordenVerwijderenNet wat je zegt Lia...Ik zeg er dan ook duidelijk bij dat ik vermoed dat Rob alle reden had om dat zo te voelen...maar idd als het te lang duurt...
BeantwoordenVerwijderenOok wat de andere reakties betreft, het is zoals het is nu en dat wat ik erover schrijf zijn moment opnames van gevoel...Rob is en blijft hoe dan ook altijd Rob voor mij!
moeilijk om hier de juiste woorden voor te vinden
BeantwoordenVerwijdereneen dikke knuff dat kan ik wel geven
loslaten is een verdraaid moeilijk proces, en is te bereiken door je behoeftes te leren kennen en daar zelf een oplossing voor te vinden, zonder de ander daarvoor nodig te hebben. Pas wanneer je die behoefte voor jezelf in kan vullen, ben je in staat die gedachte los te laten ,dus doe het maar kalmpjes aan ik doe dit ook kan mamenteel die gedachte ook nog niet van me afstaan dat ze er niet meer is en het is verdorie maar een hondje liefs en dikke knuffel !
BeantwoordenVerwijderenDag Walter,
BeantwoordenVerwijderenal zou je geweten hebben wat of de reden van Rob was,zijn besluid stond vast daar had niemand hem van af kunnen houden.
Als na bestaande voelt het als of je geamputeerd bent.
Het aanvaarden hier van kan lang duren,maar ieder jaar lukt het beter het is ook nog zo kort geleden,ik spreek uit ervaring.
Wat jij doet er over schrijven is een hele goede verwerking en doe het vooral in je eigen tempo
een fijn weekend denk er maar een bloementje bij van mij voor jou Jolanda.
Dit loslaten is zoveel moeilijker
BeantwoordenVerwijderenomdat er zo'n groot vraagteken bij staat...
Je zal met stukjes en beetjes loslaten
elke jaar iets...
Ook met Menno nu, zeggen mensen,
Het was zijn keus....
Net als bij jouw lieve Rob,
is dat wel heel erg makkelijk zeggen.
Want was is zijn keuze
als er voor Rob geen andere keuze meer was?
Alle cliché gezegden slaan nergens op
Het doet pijn, iemand verliezen,
iemand waar je veel om geeft,
heel, heel veel pijn!
De manier waarop, zoals met Rob,
maakt de pijn NOG erger...
troost-bij-pijn-verdriet....knuffeltje