Het leven gaat zoals het gaat, er is werkelijk niemand iets te verwijten...
Maar ik ben doodmoe.
In een gezin geboren, waar ik de enige "gezonde" was, het gezonde kind dat zich onbewust van de situatie ,de lasten van de anderen op de kleine schoudertjes ging nemen...
Was het kwade opzet van de omgeving? Natuurlijk niet! Het was gebrek aan inzicht en daardoor machteloosheid...Want er was veel liefde, maar nog veel meer onwetendheid.
En een kind kan dit niet aan, maar ook onwetend, denkt dat kind dat zó het leven nou eenmaal is.
Op weg naar "volwassenheid" dacht het kind dat het zo hoorde; de last van anderen dragen.
Gevoelsmatig wist ik/kind, dat er toch iets niet klopte en begon ik innerlijk scheef te groeien...of eigenlijk begon ik te splitsen! Want de vrolijke gelukkige mens in mij raakte in de war door gevoelens die hij/ik niet meer kon plaatsen....(hier plakte men mij het etiket "bi-polair" op het gewillige voorhoofd)
Rond mijn 25ste "leek" mijn geest ziek te worden. Leek! Maar in werkelijkheid begon mijn geest zich te verzetten en wilde juist genezen van de waan van die eeuwige zorgzaamheid!!
De omgeving waarin je terecht bent gekomen, juist door je zorgzame gedrag, ziet dat anders, het komt ze niet zo goed uit...en je wordt "ziek" verklaard...
Zelf ben je je niet bewust dat je eigenlijk een "zieke" omgeving hebt opgezocht, juist vanwege die zorgzaamheid.
Kan je het nog een beetje volgen?
Nou, dan kun je meer dan ik toen kon, ik raakte totaal in de war en greep naar medicijnen en drank...En mijn "zieke" omgeving kon nu opgelucht zeggen: "Zie je, hij is ziek..hij!"
Na een overlevingsstrijd van, pakweg 55jaar, waarvan 30 jaar verslaafd begint overleven leven te worden....
Maar door dat hele proces ben ik wel doodmoe en dan ook nog op een manier waar geen kruid tegen gewassen is.
Maar er is wel een natuurlijk middel, macro-biologisch, energetisch, vrij van welke giftige stoffen dan ook...
Dat middel heet; Doorgaan met liefde, moe of niet moe, dit nieuwe Zijn is gewoon een kwestie van wennen.
Laat dat "gewoon" maar weg, hard werken is het.
Leren leven voor mezelf, vanuit mezelf!
Ik hoef mij in ieder geval geen zorgen te maken dat ik er dan niet meer voor de ander ben, want dat is mijn tweede natuur geworden...
Toen ik het weblog vanThamara gelezen had, dacht ik;
Heeeee, ik ga door, moe of niet moe, misschien zelfs moedeloos, maar ik ga door!!!
Meer nog dan ooit vanuit die ik werkelijk ben...
Dank je Thamara(klik), een knuffel van mij en ik wens je alle kracht toe.
Dit internet gebeuren is gewoon mijn manier van creatief uiten, één van de vele en voor die talenten ben ik dankbaar...
Erg moe, doodmoe.... dat wel.
Misschien blijkt "rusten" door bezig te blijven wel het juiste voor mij!
elk mens heeft zijn eigen ding om zich goed bij te voelen walter,
BeantwoordenVerwijderendoe jij maar lekker wat jou het beste lijkt hé,
xxx
ik wens jullie ( Jij Walter en Thamara ) allebei alle kracht toe en ook mezelf!!! Soms is 't nodig want soms lijkt het of ik er onder door ga... en toch ga ik door!!! Dus jullie ook!!!
BeantwoordenVerwijderenIk denk aan jullie, denken jullie ook aan mij? ( Met of zonder blog!!! )
Een knuffel aan iedereen die het nodig heeft... XXX
Bedankt Walter, je woorden raken mij diep!!! XXX
BeantwoordenVerwijderen"Doorgaan met liefde", schrijf je, met liefdevol geven, ontvangen en leven.
BeantwoordenVerwijderenWant als je dat uitsluit blijft er niets over.
Daarnaast is het "werken" voor je, werken om jezelf te "zijn", degene die je hoort te zijn en wie je werkelijk bent.
Pas later besef je steeds meer hoeveel invloed je jeugd, de omgeving van toen, op je latere leven heeft, nog steeds. Ook daarmee moeten we leven en het alles een plaats geven.
Ja, Walter, het is werken, met je geest, en je ziel, daar wordt je doodmoe van....
Ik denk dat je heel sterk bent, de sterken zullen overleven, bovendien ben je altijd NOG sterker dan je eerst dacht!
Je komt er wel, daar, waar je wil "zijn".
Dit was een stukje pauze van mij voor jou!
Liefs,
Even 'controleren' dacht ik, maar dacht wel dat je er zou zijn. Leven is hard werken, 'ziek' zijn ook. En je leven schrijft een geschiedenis die van begin tot later levend blijft. Ik lees je met volle aandacht. Rust uit, schrijf het op, wordt weer sterker nu je de samenhang zo helder gaat zien.
BeantwoordenVerwijderensterkte en knuffels kom ik brengen
BeantwoordenVerwijderenik heb altijd zo'n bewondering voor jou, hoe jij je er door slaat
mssch heb je toch wat rust in het hoofd nodig
komt er geen rust als je aan het schilderen gaat?
toen ik in het begin van m'n ziekzijn de raad kreeg te schilderen of zo, en dus aan het schilderen (lees maar knoeien) ging werd m'n hoofd rustig, ik was enkel nog bezig met de kleuren en niks anders meer
nu krijg ik die rust als ik in de natuur ben
ik hoop dat jij ook rust mag vinden in je hoofd
wel anders, maar herkenbaar.
BeantwoordenVerwijderenom vanuit kromgroei je weer te rechten, weer jezelf te mogen zijn.
dat is je losmaken, van alles wat je kromgehouden heeft, je eigen kracht hervinden, pijn verdragen, hardwerken, maar vooral.. jezelf liefhebben:)))
Ik lees nu pas wat meer, Walter.
BeantwoordenVerwijderenOok bij mij, na jaren therapie is mijn 'overleven' met mijn toen vaak onbewuste problematiek eindelijk echt 'leven' geworden...
Ik herken het...
BeantwoordenVerwijderenhet iedere keer omhoog krabbelen, het randje van het dal zien, het gevoel dat je er bijna bent, en dan weer die val... steeds een beetje verder omhoog, naar het pad dat je bewandelen wilt. Je afvragend waarom anderen het wel kunnen, en jij niet. Maar je kunt het wel, wij allemaal kunnen het wel. Onze ouders hebben ons lopen geleerd, met vallen en opstaan. Ik ben nog steeds bezig met opstaan, maar ik weet inmiddels wel dat het pad er is. Soms loop ik daar, steeds een beetje langer.
Petje af voor jou... jouw weg was zoveel langer.
Dikke knuf
Jij weet als geen ander zo iets te be- en omschrijven Walter. En ik denk dat het je helpt in het overleven... althans, dat hoop ik zo voor jou!
BeantwoordenVerwijderenGelukkig, je schrijft nog. ik zou het heel vervelend vinden wanneer je zou stoppen. Eerlijk gezegd snap ik niet echt waarom je jezelf oplegt te moeten stoppen. Ik begrijp tot 01-06-2010. Vind ik prima, ben benieuwd wat er daarna komt. Maar wanneer ik dan toch weer een stukje tegenkom vind ik het des te leuker.
BeantwoordenVerwijderenIk hoop dat je boven de moeheid uitkrabbelt.