Dat is niet makkelijk, maar ik ga het toch proberen omdat het best een belangrijk probleem is.
Nee, te onpersoonlijk omschrijven gaat me niet lukken, theoretische verhalen hier neer zetten, daar heb ik in ieder geval zèlf niks aan!
Loopt iets vast doordat er een soort angst ontstaat elkaar te kwetsen? Of is het trots en durf je niet te bekennen dat je niet weet wat je met de situatie aan moet?
En heeft dat dan weer te maken met belangen/problemen verstrengeling?
Durf je niet te zeggen wat je dwars zit omdat je dan misschien je eigen "tekortkomingen" naar het hoofd krijgt....?
Weet je, ik ga haar/hem vandaag toch maar bellen, want alles is beter dan onzinnige onduidelijkheid of wachten totdat de ander stappen onderneemt.
Mijn dilemma is vrij heftig; Ga ik, notabene met mijn verleden, haar/hem vertellen dat ik mij geen raad weet met haar/zijn alcoholisme???
Gewoon bellen en het liefst vandaag nog een afspraak maken hem/haar te ontmoeten!
Ja, bellen en zeggen wat je dwarszit, dan kom je in gesprek - dat is de enige weg te gaan, lijkt me. (Ik kom nog terug Walter - bezoek.)
BeantwoordenVerwijderenDat lijkt mij ook een verrekt lastig probleem. Zeggen wat je dwarszit is wel dé manier om uberhaupt een gesprek op gang te krijgen. Ik hoop dat je het je keeltje uitkrijgt. Met onduidelijkheden en om de brei heendraaien kom je ook geen stap verder.
BeantwoordenVerwijderenSucces, en sterkte!
Het ligt er aan Walter, hoeveel je om iemand geeft. En wanneer het veel is, ga dan niet uit van je eigen behoefte, maar probeer te voelen, waar je ánder goed mee doet. Dus of je moet bellen of niet, het blijft een gok in alle tederheid en compassie.
BeantwoordenVerwijderenMaar -zo leerde ik vandaag- laat je eerste zin een vraag zijn zodat de vrijheid van de ander gegarandeerd blijft!
Zo...werd ik vanmorgen gebeld en de vraag die me gesteld werd betekende voor mij -niets dan- bevrijding van angst.
Goh Walter je bent echt weer op dreef, ik kom vanavond als ik terug kom wel kijken wat er allemaal bij gekomen is. Tenminste als ik het weer niet zo schreeuwend laat maak, dan kom ik pas in de morgen. Fijne dag.
BeantwoordenVerwijderenLiefs, Haagje
ik zou het gewoon zeggen dat je niet weet hoe er mee om te gaan
BeantwoordenVerwijderenzal duidelijker zijn voor de persoon in kwestie ook voor het hoe en het waarom van bepaalde reacties van jou kant uit
Als je voldoende zelfkennis hebt dan weet je wat je hart je ingeeft, vaak wat anders dan wat je verstand je wil zeggen.
BeantwoordenVerwijderenAltijd dat gevecht met die twee.
Ik luister dan toch naar mijn gevoel
maar ga niet over een nacht heen.
Soms schrijf ik alles in een brief
lees en herlees
schrap wat, voeg er wat aan toe.
Als ik na drie dagen "klaar" ben
pas DAN mag het weg.
Het voelt dan goed,
zelfs als iets voorbij is,
is dan toch goed.
Ik denk niet in hem/haar, maar in "mens".
Dag lieve Walter
luister goed en volg je hart...
Het hangt af van wat je wilt bereiken met die vriendschap. Maar als zaken tegen gaan staan, problemen groter zijn dan je zelf aankunt, is afstand wellicht handig. Na een goed en verhelderend gesprek. Want mensen in vraagtekens achterlaten is ook zo wat...
BeantwoordenVerwijderenJa, blijf bij jezelf en volg je hart, dan is het goed
BeantwoordenVerwijderenMet veel van wat er is opgemerkt, ben ik het eens. Het probleem is misschien de diepe confrontatie met de zwakke plek die je zelf zo door en door hebt gekend, geleefd en overwonnen, tegelijkertijd Walter de ervaring hoe sterk anderen zich dan van je distantiëren en hoe funest dat vaak uitpakt. Er is een andere tijd voor je aangebroken, door jezelf met veel vallen en opstaan aangeboord en benut, en nóg ben je bezig de sporen ervan te verhelderen en goed voor jezelf te zorgen. Is dat niet ook de bron van waaruit je die ander met compassie tegemoet kunt treden - blijf trouw aan wie geworden bent. Mijn hartelijkste avondgroet.
BeantwoordenVerwijderenZorg goed voor jezelf Walter. Anders gaan de dingen ten koste van jezelf en daar help je niemand mee.
BeantwoordenVerwijderenWelterusten.
:-)