O, nee?
Nee hoor dit gaat over persoonlijk vertrouwen, zelfvertrouwen en vertrouwen in de ander.
Mag ik je dan meteen een persoonlijke vraag stellen?
Duvel toch op jij, laat me even eerst wat schrijven...JA! (#)
(0^0)
De ik vorm, de jij vorm, het dondert niet, ik gebruik ze gewoon door elkaar, want alles en iedereen is nou eenmaal met elkaar verbonden, we zijn lang zo verschillend niet als we wel eens denken.
Zelfvertrouwen heb ik wel, niet dat onbuigzame strakke, gelukkig niet. Maar wel net genoeg om me goed te kunnen voelen over mezelf en er iets mee te kunnen doen als ik dat even niet voel.
Maar vertrouwen in anderen, hoe zit dat bij "ons"? ( Je ziet het, hier vind ik het begrip "ons" op dit moment wat veiliger.) Wat is je achtergrond, wat heb je meegemaakt, dat alles is van groot belang als je kijkt naar wat jouw zwakke plekken in vertrouwen zijn...
( Ons wordt nu ik.) Zo is bijvoorbeeld mijn gebrek aan vertrouwen in de ander op een vreemde manier ontstaan. Ben ik dan ooit vreselijk belazerd, ben ik ooit niet liefgehad?
Als het om het grote belangrijke gaat kan ik gerust zeggen, nee dat is mij zelden gebeurd, het voelt eigenlijk als; dat is nog nooit gebeurd.
Mijn zwakke plek in vertrouwen zit hem vooral in de onzekerheid of de ander zich wel redt, of de ander sterk genoeg is om op te vertrouwen.
De uitleg hou ik kort;
Mijn vader was alcoholist, dus in feite onbetrouwbaar door zijn "zwakte". ( In wezen was mijn vader, achteraf gezien, gewoon te goed en kon daar niet mee omgaan!)
Mijn moeder had van af haar pubertijd al zwaar diabetes, suikerziekte, waardoor, hoe zorgzaam en liefdevol ze ook was, ze ongewild niet te vertrouwen was.
Ze had een zware vorm en daardoor veel hypo's (???) Nee, dat woord gebruikten wij niet, het was "suikerteweing" of "suikerteveel" en in beide gevallen had ze nog weinig of geen controle meer over zichzelf.Stukkie natte vinger psychologie?
Nee hoor, door schade en schande wijzer geworden en blijvend lerende.
Mag ik nu dan eindelijk wel nog iets vragen?
NEE !
( De foto heeft te maken met evenwicht, ontspanning en concentratie.)
"ze ongewild niet te vertrouwen was "
BeantwoordenVerwijderenWat druk je dat treffend uit.
Zo is het precies...zo ervaar ik het elke dag.
Mijn lijf is niet te vertrouwen en daar mee is het vertrouwen in je zelf vaak weg.
Oké.. dan ben ik weer weg hé... als ik toch niets mag vragen...
BeantwoordenVerwijderenMaar Tal, dat was slechts voor die oranje zeurkous bedoeld hoor!!! :-))
BeantwoordenVerwijderenJe kunt niets absoluut weten ? Waarom twijfel ik overal aan? In principe is het praktisch onmogelijk om alles in twijfel te trekken, maar theoretisch is dat ook onmogelijk. De Oostenrijkse filosoof Ludwig Wittgenstein (1889-1951) schreef een boek, een boek over zekerheid. Ook al kun je niets absoluut zeker weten, je ontkomt er toch niet aan om dingen voor zeker aan te nemen, zo meende hij.
BeantwoordenVerwijderenDe leerling die er niet zeker van is dat zijn leraar de waarheid spreekt, zal nooit iets leren.
Ik zal er wel eens uitgebreider op mijn weblog op in gaan tzt, moet ik eerst weer inspiratie krijgen
Hoe moeilijk het ook is om mensen die eigenlijk ongewild niet te vertrouwen zijn toch te vertrouwen, ik vind dat ze dat klein beetje verdienen. Ik herken het verhaal van de moeder en de vader, maar ... ondanks dat geef ik ze toch dat kleine beetje vertrouwen. Dat kleine beetje 'voordeel van de twijfel', omdat ze dat verdienen als mens. Wie weet word ik op een dag aangenaam verrast door mijn vertrouwen.
BeantwoordenVerwijderenHoop is toch een vreemd beestje!
zelfvertrouwen en vertrouwen, beide soms wel moeilijk ja
BeantwoordenVerwijderenik denk dat ik teveel vertrouwen heb in anderen
en te weinig in mezelf
eigenlijk zou dat fifty fifty moeten zijn
maar hoe krijg je meer zelfvertrouwen
Gewoon je leven leiden en proberen niet te veel aantrekken van wat 'ze' zeggen?
dat is iets waar ik de laatste tijd probeer aan te werken
ik ben ik en het is goed zo