Depressief?

De jaren 70, een tijd van doorgeslagen zelfonderzoek?

Of een tijd waarin bewustwording weer een klein sprongetje vooruit ging?

In ieder geval ben ik "een kind van die periode", overigens viel me toen al op dat het toch een tikkie een elitair gebeuren was, want als het om therapie ging moest je een goeie opleiding hebben en een redelijke achtergrond, zo niet, dan viel je buiten de boot.

In die jaren 70 hing er nog een vleugje flower-power aan het hele therapie gebeuren, vaak was het niet al te best afgestemd op de realiteit van alle dag waardoor mensen die aan therapie onderhevig waren er een probleem bij kregen in de maatschappij.

Zo zie je maar weer, de ene gedachte roept de andere weer op, want eigenlijk wilde ik iets schrijven over depressie, somberheid.

Mijn bipolaire diagnose heb ik achter mij gelaten. Kan dat dan zomaar?

Nee, dat kan niet zomaar, dat is een lange weg geweest en wat er nu nog van over is, daar is heel goed mee te leven.

Wat het inhoud om bipolair (manisch depressief) te zijn, daar zijn heel veel verschillende meningen en inzichten over. Ook bij de heren en dames medici. Varieerend van chronisch tot "je kunt er over heen groeien".

Mijn weblog gebruik ik uiteraard voor mijn persoonlijke verhaal en mijn eigen manier van er mee om gaan.

Vooral als het gaat om de afhankelijkheid die ik ooit ontwikkeld had voor medicijnen, ben ik behoorlijk radicaal geworden, of laat ik het liever "zeer kritisch" noemen!

Tijdens mijn periode van behandeling met medicijnen had ik vaak contact met de (klik)  lotgenotenlijn voor manisch depressieven. Toen ik iemand daar vertelde welke dosis lithium ik slikte vertelde deze persoon mij verbaasd dat het een giftige hoeveelheid was.

Ik ben dat gaan uitzoeken en volgens de boeken klopte dat!

Toen ik mijn psychiater daar mee confronteerde zei hij doodleuk; O, daar went je lichaam wel aan!

Gelukkig ben ik toen met een klap wakker geworden en heb het heft in eigen handen genomen. Mijn huisarts begreep me en dat scheelde.

Terug naar bipolair en de vele visies daar op.

Ik laat ze voor wat ze zijn en vaar mijn eigen koers nu.

Aanleg voor uitersten lijk ik te hebben, maar het is prima hanteerbaar nu ik mijn leefstijl  heb kunnen aanpassen. (Hetgeen overigens niet van de ene dag op de andere lukte.) Mensen die daar wat van "vinden", laat ik vinden wat ze vinden. Niemand is verplicht mijn leven te leven. Behalve ik zelf. Een verplichting die ik graag op me neem en die ik vooral als een geschenk zie.

Depressief noem ik gewoon somber, tijdelijk somber.

( andere stukjes over dit onderwerp vind je door op 'verslaving' of PS te klikken bij labels)