Woorden van "niets".

Gaan denken en Godsbesef samen, kun je psychologie verenigen met het begrip "God"?

Mysticus, gnosticus...kus maar een eind weg zou ik zo zeggen, want de weg naar eenvoud loopt dood in woorden.

De heenweg lijkt te veranderen in een soort terugweg, althans voor mij op dit punt in mijn leven. Het is niet de terugweg van het falen noch is het de terugweg van het geslaagd zijn in het leven.

Het woord vermoordt, zo zou ik het bijna kunnen stellen. Je zou geneigd zijn te denken dat een eerste klap een oorlog zou kunnen ontketenen, toch als je goed kijkt merk je dat het woord de werkelijke boosdoener is.

Neem inderdaad een woord als "God", gebruik het te pas en te onpas en je merkt dat ook dat woord tot moordenaar wordt. Juist dat soort beladen woorden veroorzaken veel strijd, onbegrip en leed.

Daarom onderzoek ik eenvoud en tracht ik mij om te draaien opdat ik terug kan naar mijn oorsprong.

Omdraaien....dat is zo als mijn denken het wil zien om het begrijpelijk te maken. Maar dat omdraaien is niet anders dan doorgaan, verder gaan..die grens voorbij.

De grens die het denken voor ons lijkt te bepalen. We willen begrijpen, analyseren, we willen het sturen en in de hand hebben. Zoniet, dat toch willen we de illusie hebben dat wij ons uit eigen keuze over geven, hetgeen nog steeds betekent; in de hand houden.

Wordt het niet de hoogste tijd voor wat relativerende Spijkerbed humor?

Ik zou zeggen neem een aanloopje en spring maar boven op dit bed!

Als je dan nog lacht...ja dan heb je humor.

Terug naar Woorden van "niets".

Mijn schijnbare humor lijkend op cynisme, over niet-begrippen zoals niet-fotografie, niet-schrijfsels en niet-schilderwerken heeft een serieuze achtergrond.

Waar dit bij mezelf toe zal leiden weet ik natuurlijk niet, misschien dat ik het "weten" voorbij raak en in louter ervaren terecht mag komen...

Wie weet!

( Gut, in die laatste twee woorden lijkt toch nog humor te zitten!)