In hoeverre kunnen we onszelf overstijgen?
Eigenlijk bedoeld als "kelderstukje", maar laat ik het hier eens kort en bondig overdenken.
Hoe gek is de mens als, aan de ene kant een wereldramp gaande is, om elkaar elders het leven zuur te gaan maken door conflict en geweld?
De wereld zijn we zelf, de wereld is ook een spiegel hoe wij met onszelf omgaan en daarom vraag ik mij af; Kunnen we onszelf nou echt niet overstijgen, zijn we afhankelijk van het verstrijken van tijd en van het leerproces dat blijkbaar heel traag een groeiend inzicht tot stand brengt?
Nee, ik ga de wereldproblemen niet overdenken om naar oplossingen en antwoorden te kijken.
Laten we eens beginnen bij het kijken naar persoonlijke dingen waarbij we onszelf steeds weer tegenkomen. Geleerd of dom als we zijn, we hebben ze allemaal.
Je ervaart een bepaalde grens binnen jezelf waar je maar niet echt doorheen komt, ondanks dat je je erin verdiept, er over leest en leert. Voorbeelden kan ik onmogelijk noemen, want voor iedereen kan dat verschillend zijn. Er naar kijken vanuit de psychologie of vanuit spiritualiteit doe ik even niet.
Gewoon er tegen aankijken in ochtendjas en kop koffie of thee bij de hand.
Heb ik wat aan deze overdenking?
Geen idee, hij kwam gewoon in me op en ik laat hem zijn werk doen terwijl ik verder ga met het botsen tegen mijn eigen beperkingen....
(De foto heeft werkelijk nergens mee te maken, het is Gouda...Of zal ik hem symbool laten staan als "de deur naar het innerlijk"? Ach, nee, laten ik het nou niet ingewikkelder maken dat het al is!)
hoe gek is de mens??
BeantwoordenVerwijderenik vraag me dat de afgelopen dagen ook af.
afgezien van de aardbeving en de tsunami.
hoe gek moet je zijn om zoveel kerncentrales op een breuklijn te plaatsen.
terwijl er akties op touw worden gezet om notabena het drie of vierde rijkste land van de wereld te ondersteunen, staan er nog steeds duizenden mensen zonder onderdak, eten of drinken in een woestijn of op haïti
rampen worden makkelijk vergeten als er zich een nieuwe voordoet:))
@ Tja, arme landen, rijke landen, corrupte landen, democratische landen...Maar dan zie je het persoonlijke leed dat dat alles overstijgt.
BeantwoordenVerwijderenEen teken van genegenheid en betrokkenheid kan mensen goed doen.
Dan breng ik ook een groet naar jou! Bij deze.
BeantwoordenVerwijderenIk kijk 's morgens het journaal, dat moet van mezelf. En daar hou ik het bij. Ik vind het erg wat er allemaal gebeurt, heus wel! Het is zware kost, ik probeer er niet de hele dag mee bezig te zijn en toch te genieten van het mooie voorjaar.
Liefs, Haagje
Ieder mens (ieder land)heeft zijn eigen leed, daarom is het een nooit erger dan het ander.
BeantwoordenVerwijderenAl het vreselijke is op die unieke manier het ergst.
Niemand kent jouw pijn, jouw verdriet. Niemand heeft daarom recht te zeggen dat jouw pijn en verdriet niet erg genoeg zijn.
Ieder ervaart de wereld in brand, onder water, in oorlog, op zijn manier van "hoe erg het is".
Daardoor zijn er mensen die alleen maar aan zichzelf denken. Helaas.
We kunnen onszelf overstijgen door er gewoon voor een ander te ZIJN, Walter. Meer niet.
Jij bent daar een voorbeeld van!
de mens is gek... "period"
BeantwoordenVerwijderenvol van zijn eigen kunnen denkt hij/zij
boven alles te staan...
de natuur laat op een ongenadig harde manier weten dat ze het niet met dat standpunt eens is:-)
xxx
Het gaat altijd om macht! Telkens weer, en dat dan onder het mom van het brengen van democratie, vrijheid, revolutie, macht blijft de drijfveer. En kennelijk leren we omwille van de macht, kennelijk niets! Als een jaar of drieduizend is het een puinhoop op dit gebied. En dan spelen al die geloven ook nog eens een twijfelachtige rol....
BeantwoordenVerwijderenBoven jezelf uitstijgen dat probeer je eigenlijk elke dag. Of dat doe ik toch. Je loopt tegen grenzen aan, kijkt even goed en probeert er overheen te komen. En soms kijk je terug en denk je: waar heb ik al die energie in gestoken? Was ik dan helemaal?
BeantwoordenVerwijderenMaar eigenlijk is boven jezelf uitstijgen elke dag een beetje meer jezelf zijn. Minder proberen alles controleren, minder proberen om te zijn wie je niet bent, maar wel gewoon... de perfectie worden van wie je hoort te zijn.
De grootste ellende begint vaak in de kleine irritaties die een mens in zijn eigen omgeving ervaart. Het vervolg van de ellende daarop is dan vaak niet meer te overzien, men vergeet dan maar al te graag wat de "echte" ellende met zich meebrengt. Eigen huis is namelijk bij velen van ons goud waard. Jammer, maar het is de koude waarheid van de mens.
BeantwoordenVerwijderen