Werkelijk leren omgaan met een verslaving en een bipolaire aanleg blijkt een lange weg te zijn. Een lange weg die waard te gaan is. Alles uitwerken tot de laatste restantjes uit je systeem verdwenen zijn kun je omvormen tot een ontdekkingsreis, i.p.v. het af leren van slechte gewoontes of het uitbannen van gedrag dat je schade heeft gedaan.
Bipolairiteit, het manisch depressive in je omvormen tot een eigenschap die je als een bijzonder talent kunt gaan leren zien en behandelen.
Geen idee of dit een nieuwe visie is of een benadering die al door anderen gedaan is. Het is mijn ondervinding dat het mogelijk is.
Belangrijk is hierbij wel dat je jezelf niet blijft zien als iemand die ziek is en met de ziekte zal moeten leren leven, maar als iemand met bijzondere eigenschappen en aangeboren ( of ontstane) neigingen en gevoeligheden.
Tegenwoordig neigt men verslaving als ziekte te gaan zien, wat op zich wel al een verbetering is t.o.v. de visie dat het een zwakte is.
Hoe dat op dit moment met bipolariteit staat, daar is mij niet alles van bekend. Zoals mijn laatste kennis die ik daar nu van heb mij voorschotelt lijkt men die "ziekte" (EIGENSCHAP!) vooral nog te denken moeten onderdrukken. Ermee leren omgaan zonder medicijnen en het als een extra talent of gevoeligheid te gaan beschouwen lijkt bijna nog een taboe.
Zelfs onder de "bipolairen" zelf! Dat laatste is begrijpelijk want er is ( nog) weinig ruimte in de huidige maatschappij voor mensen die anders in het leven staan.
Liever verdoven we elkaar met medicijnen dan dat we de ruimte nemen, en voor elkander maken, om die unieke mens een plek te geven zoals hij of zij werkelijk is.
Zelf zie ik mij nu bezig in een proces dat ik ervaar als "terug het leven" in.
Een leven waarin "bipolair" omgevormd is/wordt tot het begrip "veelzijdig en gevoelig mens met een extra breed denkkader die de mogelijkheid in zich heeft de wereld en zichzelf op een bijzondere manier te ervaren".
Korter dan dit kon ik het niet omschrijven.
En wat die verslavingsgevoeligheid betreft, ook dat is een kwestie van er anders naar kijken.
Wees je bewust van die gevoeligheid en geef die een plek opdat ze niet meer je leven beheerst maar...verrijkt! Dat laatste poog ik misschien later eens uit te leggen. In het kort kan ik daar over zeggen dat alert zijn op je verslavingsgedrag je inzicht in het leven, jezelf en in anderen kan versterken.
Zowel mijn visie op bipolariteit als verslaving lijken nog behoorlijk controversieel, maar gelukkig is het een visie die van binnen uit bezien wordt en doorleefd is.
Ter overvloede zeg ik erbij dat wat voor de ene mens haalbaar is, dat niet altijd voor de andere mens zal kunnen zijn. Het vereist namelijk een volledige inzet die alleen gedaan kan worden als daar genoeg ruimte voor is in het leven van de betreffende.
Het maatschappelijk netwerk waarin iemand terecht is gekomen kan enorm bepalend zijn voor al dan niet die ruimte te hebben. De harde realiteit van alledag kan nou eenmaal niet worden overgeslagen.
