Zomaar uit het niets, ineens...
Je voelt je kwetsbaar, naakt, bijna onbeschermd.
Even dat alleen, het alleen dat zo ontzettend alleen voelt.
Wat er is, je weet het niet?
Niets aan de hand en toch dat gevoel.
Stilstaand bij dat gevoel begin je langzaam te beseffen;
Het is weer die onbewuste optelsom van kleine ongenoegens,
kleine teleurstellinkjes en vage onzekerheidjes.
Opgestapeld, omdat ze stuk voor stuk bekeken niet zo belangrijk leken...
Ondanks dat ik weet dat dit mij zo nu en dan gebeurt, verrast het mij steeds weer.
Gelukkig, het is weer helder.
Ik kan het loslaten, want er blijkt eigenlijk niets aan de hand.
Los van elkaar is het allemaal prima te overzien en op te lossen!
Ja herkenbaar hoor. :-)
BeantwoordenVerwijderen