Zo af en toe gebeurt het mij....al schrijvende raak ik vervreemd van woorden en zinsopbouw.
Teruglezende is het dan net alsof ik de draak heb gestoken met mijn taalgebruik en meestal is dat ook zo, want schrijven voelt voor mij een beetje als boetseren, schilderen of bloemen in een vaas rangschikken.
Met de ogen dicht schrijven, daar lijkt het bijna op, zinnige wartaal uit mijn toetsenbord kloppend.
Stukjes die ogenschijnlijk nergens over gaan maar achteraf enorme diepgang hebben. Althans dat suggereert het zo nu en dan complexe taalgebruik waar ik mij, naar adem snakkend, doorheen worstel.
O ja, ik weet het al weer...ik reken deze stukjes tot niet-schrijfsels.
Laat ik ze vanaf nu dan maar gaan labelen, dan kun je als lezer eerst onderop kijken om dan alsnog te besluiten deze verwarring al dan niet te lezen.
Het leven is wonderlijk, vind je ook niet?
Zo nu en dan gaat het nergens over terwijl het toch lijkt alsof er van alles aan de hand is.
Logische zinsopouw, nee ik ga dit stukje er niet op na lezen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten