Beetje stil.

Foto's gemaakt in Doel, België...spookstadje nabij kerncentrale.

Soms voel ik me ineens een beetje stil.
Deze week nog, ik kwam teruggelopen van het station alhier naar mijn huis en het was in de vroege avond na een heel leuk dagje bij een blogster in België...Samen met een andere blogster was ik er heen geweest.
Normaal zou ik hen beiden enthousiast benoemen en wellicht ga ik dat in een volgend bericht ook doen.

Het was reeds donker toen ik van station naar huis liep en halverwege de wandeling overviel mij een bizar gevoel, een gevoel dat je totaal niet verwacht na zo'n leuke en ook bijzondere dag.
Ineens vroeg ik mij af;  'Wat doe ik hier eigenlijk nog?'
Een soort 'totaal' gevoel dat niet met depressie of negativiteit te maken had, maar met het oergevoel van 'alleen' zijn. Het niet-zielige soort alleen gevoel.
Gewoon het bewustzijn van mens in eigen omhulsel. Ik kan me zo voor stellen dat een lezer niet bepaald vrolijk gaat worden van dit stukje...
Goed nieuws; dat hoeft ook niet!
Mijn gevoel had te maken met het bewustzijn van mijn tijdelijke aanwezigheid op dit schouwtoneel dat 'leven' heet en  ik dacht weer gelijk aan mijn beste vriend Rob die een tijd geleden besloot uit dit leven te stappen...
Wat kunnen er toch vreemde dingen ontstaan, zo plotseling in ons brein!
Zoiets te gaan voelen, te gaan denken na een leuke dag...Ik had het gevoel niets meer te hoeven, niets meer te willen met dit leven. Alsof ik klaar was en leeg.
Getverderrie, waar komt zoiets vandaan!
Het gevoel is een beetje blijven hangen, dat gevoel van gelatenheid...ongetwijfeld gaat het weer voorbij want er is op dit moment totaal niks in mijn leven dat dit gevoel rechtvaardigd!

Een heel ander soort stukje uit mijn hand, hier op Spijkerbed.

Toch had ik de behoefte ook deze gevoelens eens te uiten, want vaak durven 'we' dat niet uit angst elkaar te belasten.

Ach, het is maar een moment opname.

De foto's èn het gevoel.