Een contradictie zo op het eerste gezicht en in feite is dat het ook.
De contradictie wordt eigenlijk opgeroepen door ongeduld, zo lijkt het op dit moment.
Overtuigd geloven in de eenheid/samenwerking van lichaam en geest, je lichaam is wat je bent omdat het niet los staat van je geest. Geest is de verlichamelijking die ervaren heet, ook dat kun je stellen of om het nog ingewikkelder te maken; Het lichaam is het instrument om de geest te ervaren.
En over 'ervaren' gaat dit stukje...
(Doe ik de ik vorm dan maar, of voelt een lezer zich meer in het verhaal als de jij vorm wordt gebruikt? Welke lezer? Zal ik dan maaar gewoon even mijn eigen lezer zijn?)
Lichamelijk vertaalt de verandering in het leven zich in een aandoening, in dit geval een jeukende uitslag over het gehele lichaam. Er wordt aanpassing gevraagd, aanpassing van lichaam én geest... De geest is te druk met het 'nieuwe' dus trekt het lichaam even aan de bel.
Heeft de eenheid van lichaam en geest (ik dus) nog wel oog voor dat geheel?
Neem ik de tijd om het proces van genezing en gewenning op 'natuurlijke' weg zich te laten voltrekken?
En daar heb je gelijk dan mijn 'overtuiging' dat het zo in elkaar zit, ik 'geloof' dat.
Geloven blijft echter altijd een vaag gebeuren en voor 'overtuigingen' dien je de tijd en de aandacht te nemen...Overtuigingen, die toch mild en niet dogmatisch zijn ( kan dat bij overtuigingen?) dien je ruimte te geven.
Het hervinden van mijn balans, daar gaat het om, balans die past bij mijn nieuwe situatie.
Water bij de wijn, dat heb ik gedaan, en ben naar mijn huisarts geweest voor wie bovenstaande toch maar zweverige taal zal zijn, en ben huiswaarts gekeerd met zalf en antibioticum.
En toch blijf ik een 'overtuigd gelover' in de kracht van het zelf helend vermogen van lichaam en geest.
Tja, als ik me daar de tijd eens niet voor gun, zijn dit de gevolgen;
Water bij de wijn.
Het "moet" kunnen voor een keer. ( Iets moet kunnen, wat een vreemde uitdrukking is dat toch!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten