Noem het gerust een 'relativerende' gedachte en ik ga nu mijn eigen gedachte, die inmiddels niet meer is ( Dit is niet meer), van commentaar voorzien.
Heb ik niks beters te doen dan nu. Ja, dat heb ik absoluut wel, maar ik gebruik dit schrijfsel om hetgeen ik Nu te doen heb uit te stellen tot...straks. Alhoewel 'straks' nooit zal komen, want zodra het straks is, zal ik het opnieuw Nu noemen.
Mijn commentaar op onderstaand stukje begint met een vraag;
Wat was de bedoeling van het stukje, of liever gezegd, vanuit welke gedachte ontstond dat stukje?
Het ontstond vanuit het bewust zijn van het feit dat b.v. een foto op een vastgelegd moment 'lijkt'.
Maar er is niks vast aan dat moment, want inmiddels zijn alle onderdelen van dat moment allang een ander leven gaan leiden!
( Af en toe moet ik spieken wat er nou eigenlijk in onderstaand stukje geschreven staat....)
Aha, ik weet het alweer, op dit moment ( figuurlijk gesproken) word ik geconfronteerd met verdriet, weliswaar niet mijn eigen verdriet, maar wel heel dichtbij.
Ik dacht terug aan mijn eigen 'verdrieten', het waren/zijn er best veel, en ik besefte dat ik daar anders mee om heb leren gaan, want nooit leef ik mij meer bewust in hoe dat verdriet er van binnen uitzag. Ik kan mij nog volgen, jij mij ook?
Vaak zie ik hoe een mens zichzelf overstuur kan maken door zich in te gaan graven in oud verdriet, oude pijn.
Tegenwoordig ( het plots binnenkomen van oud verdriet of pijn, heb je vaak niet in de hand) als ik oud zeer voel, dan ben ik mij bewust dat ik er niets meer mee kan. Gek genoeg heb ik dat moeten oefenen, want het lijkt een mens ingebakken om op oud zeer te gaan herkauwen!
Het is niet hetzelfde als ontkennen van wat er ooit was, nee integendeel, het is juist een vorm van 'zien', toelaten en weer loslaten. Het daar laten waar het hoort.
Loslaten, het klinkt zo makkelijk, alsof je je hand open doet waardoor er iets uitvalt. Ploink..en het is weg!
Nee, loslaten van gedachten, van patronen die je geluk in de weg staan, is een beweging die in gang gezet moet worden om dan in alle rust en vrijheid zijn werk te kunnen doen.
En nu ga ik onderstaand stukje zelf even herlezen, ben erg benieuwd of beide stukjes iets met elkaar te maken hebben....Soms ben ik een eigenaardige man die alleen zijn eigen logica begrijpt, begrijp je?
( Voor alle zekerheid schaar ik dit stukje onder het label; niet-schrijfsel.)
Hoi Walter,
BeantwoordenVerwijderenLaat ik jou nu heel erg goed begrijpen, de situatie waar jij in verkeerd heb ik ook, niet kunnen loslaten, er gaat geen dag voorbij of ik moet er aan denken.
Verdriet en oud zeer, ik ken het allemaal.
Je zult niet veel aan mijn verhaal hebben, alleen dat een ander waaronder ik dat ook heb!
groetjes, Joke
'Nee, loslaten van gedachten, van patronen die je geluk in de weg staan, is een beweging die in gang gezet moet worden om dan in alle rust en vrijheid zijn werk te kunnen doen.'
BeantwoordenVerwijderenWat ik mij afvraag is: is het een mechanisme van de natuur om verdriet en pijn vast te zetten in ons, of doen wij dit zelf?
Het blijft een herrinnering, of het nu vrolijk is of verdrietig.
Hartelijke groet,
Loes
Louise, nu je het zegt..het kan inderdaad een mechanisme van de natuur zijn, maar dan in de trant van; vuur is heet, dat je het weet!
BeantwoordenVerwijderenWellicht is een gedeeltelijk vasthouden van iets, goed om situaties te voorkomen of eerder te herkennen. De rest doen we m.i. zelf, vaak ook opgejut door elkaar misschien! Vasthouden vanuit een onterecht schuldgevoel, ook dat lijkt een mogelijkheid..?
Nou vond t echt geen niet-schrijfsel Walter, heel helder, duidelijk, mooie vrij-making, inzicht dat vrijgekomen is door het leven. :)))
BeantwoordenVerwijderenJe zou r ook n Nu-schrijfsel van kunnen maken hihihi
liefs Kagib