Kijkend op de klok stel ik steeds het leven uit.
Een nummermelder doet mij voorbereiden op hoe ik een gesprek aanga.
Nooit zwaarmoedig natuurlijk.
Mijn kleine wereld begint als ik weer veel te vroeg wakker word.
Drie uur,soms vier of vijf uur.
Ik trek mijn knieën op en ben weer een foetus.
Helaas met bewustzijn...
Geen kloppend moederhart dat mij gerust stelt.
En dan zoek ik 'God', waar ben je, bescherm me, doe mij veilig voelen!
Hij heeft het te druk voor mij, vind je het gek in deze wereld!
Er is werkelijk niets dat een depressie ongedaan kan maken, behalve dan het toeval.
Dan denk ik terug aan mijn moeder....vele jaren depressief op de bank, vlakke stem door de telefoon, gelaten houding als ik weer eens een paar dagen voor haar kwam zorgen.
Het zoog mijn energie totaal weg...zo wil ik niet voor anderen worden.
Die kleine wereld invluchten lukt me niet meer.
Depressie....een raar iets. Stofjes in je hersens, toch maar eens kijken of dat Swifferding helpt.
Blijkbaar ben ik er geschikt voor en bedenk me wel eens, hoe zou ik met een lichamelijke ziekte omgaan?
Voor die mensen heb ik veel bewondering en..mededogen.
ooo Walter, ja met zo'n strijd....een zwifferding uitproberen...dat doet jou volgens mij ook glimlachen.
BeantwoordenVerwijderendeuren opendoen, telefoons, mails......af en toe zijn we er gewoon even niet
de energie met het verzorgen van anderen HEEFT nu nog zijn weerslag
BeantwoordenVerwijderenje hele leven door
en het is heel fijn als mensen troostend reageren en misschien begrijpen je lezers wel dat je schrijven geen hulpvraag is......schrijven kan bevrijdend zijn. schrijven kan delen zijn zeker bloggen...zo anoniem als je zelf wil ....daarom probeer ik me niet schuldig te voelen als ik een tijdje niet reageer.....fijn dat ook je kind je neemt zoals je bent of begrijp ik dat verkeerd?
ateliertovke@ yahoo.com
Je begrijpt het goed,Yvette
VerwijderenEn helpt die Swifferding...
BeantwoordenVerwijderenHelaas niet A, de worsteling wordt alleen maar erger.
Verwijderen