Het is dat ik geen petjes draag...

Jan is bezig zijn hele huis op te knappen en doet dat het liefst alleen.
Gelukkig maar, dat scheelt weer ruzie! :-)
Een ongelooflijke klus dus...afgelopen weekend toch even iets samen gedaan.
Eerst plafoniers gekocht...dat ging er soms besluiteloos aan toe.
Deze? Of is deze mooier? Mmm, deze is wat erg duur...En die met die extra glazen rand?
Misschien wel aardig voor in de hal.
Ik heb me er niet al teveel mee bemoeid...wel stiekem geadviseerd, hihihi.
Het was de dag van de bowling, dus effe snel vast één ophangen, volgens het instructie filmpje een fluitje van minder dan een cent.
Achteraf viel ons pas op dat er blijkbaar een worsteling tussenuit was geknipt.
De man was bezig en vertelde erover en ineens zat de plafonier op zijn plek!
Dat fluitje van een cent kostte ons bijna een halve dag!
Schroefjes die niet pasten, gaatjes die niet te vinden waren, schroefje te groot, schroefje te klein.
Schroefje valt op de grond, schroefje verstopt zich, wou waarschijnlijk het gaatje niet in.
Gaatjes angst komt wel vaker voor bij schroefjes..
Niet te geloven, wat een worsteling!
Het had niets met onhandigheid te maken, gewoon met systemen die niet goed op elkaar waren afgesteld!
Zondag nogmaals die strijd herhaald met de 2 andere plafonniers (Het woord wordt afgekeurd door Google!)
Al met al neem ik mijn petje af voor Jan, maar eigenlijk voor ons allebei, want zo'n worsteling kan een goede voedingsbodem zijn voor een vervelende ruzie!
We bleven er vrolijk onder, vooral daarna...

Waarschijnlijk had zijn, die dag aangeschaft kunstwerk een rustgevende uitwerking op ons...achteraf.