Daarnet, tijdens mijn ( dit keer geforceerde) powerwalk, overviel mij een gevoel van totaal verdriet.Niet het verdriet van een huilbui of het verdriet van; "och, arme ik!", nee het was een gevoel alsof een wolk mijn lichaam vulde.
Voor het eerst leek ik mij bewust te zijn van een verdriet dat ik via de moederschoot ontvangen had. Het verdriet van de genen, zou je bijna kunnen zeggen.
Natuurlijk gingen mijn hersens direct aan de slag met het verdriet en de pijn van na het geboren zijn! Ik ben er niet ingetrapt....
Niet dat ik het verdriet ga wegdrukken of ontkennen, nee dat niet.
Ik laat het daar waar het hoort..verleden tijd.
Maar die totaal wolk, ja daar ga ik iets mee doen, dat wel.
Zonder dat nu weer verder uit te diepen, ook deze bewustwording heeft te maken met het loslaten van verslaving.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten