Frustraties.

Een begrip dat vooral als negatief gezien wordt.

Kan het ook anders dan?

(als toegift zal ik onder aan dit stukje de mijne beschrijven!)

Het is zo makkelijk om alles wat mislukt in het leven, te verklaren van uit opgedane frustraties. Frustraties, als zijnde negatieve ervaringen waardoor je vast kan lopen.

Wel eens bij stil gestaan dat een mens, juist door frustraties, tot grote prestaties kan komen?

En dat je de eigen frustraties ten goede kan gebruiken door ze eerlijk te bekijken en proberen in te zien hoe je er iets positiefs mee kunt doen?Kijk bijvoorbeeld eens naar jezelf op deze manier; waarom wil ik mijzelf of anderen bepaalde dingen bewijzen?

Kan ik er van uit gaan dat ik goed ben zoals ik ben, wetende dat je als mens zowiezo altijd je best doet. En doe je dat niet...Kijk, dan ga je dus negatief om met je frustraties!

Misschien nu het juiste moment om de mijne te omschrijven, louter als voorbeeld hoe het kan werken.

De frustratie; uit een gezin komen waar iedereen ziek was, uitblinken door gezondheid en een goed stel hersens....besloot ik blijkbaar mij aan te passen aan dat gezin.

Ik werd "ziek" en ging onder mijn niveau functioneren, en dat alles om de anderen geen pijn te hoeven doen of te moeten confronteren.

Positief er mee omgaan in het nu; ik heb geleerd mededogen te hebben en pijn bij anderen te herkennen. Ik heb leren zien wat een mens zichzelf kan aandoen en wat mensen elkaar daardoor aandoen.

En wat dat niveau betreft?

Ik ben in staat mijzelf en mijn denken te vertalen in talen die verder gaan dan de wereld talen.

Wat overblijft is hetgene dat je door "God" gegeven is...hoe dat zit weet niemand werkelijk.

Een reden te meer om elkaar niet te veroordelen en elkaar te nemen met beperkingen en al.

Inclusief onszelf met onze eigen beperkingen.