Kennismaking lijkt afscheid.

Het voelt vreemd, de kennismaking met een leven zonder verslaving is eigenlijk een voortdurend afscheid.

De helderheid die steeds meer groeit geeft soms een gevoel van vervreemding.

Al het overbodige, alle valse versieringen beginnen meer weg te vallen en de "Waarheid" die ik ooit door een waas waarnam, wordt onvermijdelijk.

Niet zien wat er werkelijk was, lukte bij mij nooit, daar kon geen alcohol tegen op. Gelukkig werkte dat niet anders bij vreugde dan bij pijn. Beide ervoer ik, maar nu de mist van de verslaving verdwijnt besef ik dat ik wezenlijk naakt in het leven sta en dat de contouren van mijn ervaringen zoals ik ze nu beleef zich glashard aftekenen tegen een soms verblindende blauwe hemel.

Een verslaving werkelijk loslaten heeft enorme gevolgen, vooral als je ook het begrip "ex-verslaafde" niet gaat koesteren als een verworvenheid en totaal in het nu gaat leven.

Één ding voelt erg verrijkend...alles wat ik ooit las en tot mij nam, aangaande verlichting en bevrijding van een belastende vorm van het ik ervaar ik nu intenser, juist dankzij de mist van een verleden dat ik achter mij laat.

Het is niet altijd makkelijk, helder kijken, helder ervaren...zonder figuurlijke schade aan het netvlies op te doen, maar het is enorm de moeite waard.

Dankbaar voor het feit dat ik de diepte van een verslaving heb mogen kennen.