Recalcitrant?

Een beetje ben ik dat wel de laatste tijd....
Misschien heb ik in mijn leven te veel achter de schermen mogen, kunnen, moeten kijken van ons "Grote Toneelstuk". Opstandig in de zin van; "ik doe er even niet meer aan mee, laat mij m'n eigen gang maar gaan".
Dat schrijven wat ik poog over bijvoorbeeld niet-schrijfsels, niet-schilderijen of niet-foto's is eigenlijk verdomde serieus bedoeld. Oké, het valt wel onder het begrip relativeren en dat ik het met humor probeer te brengen heeft alles te maken met mijn levensinstelling.
Mijn luchtballon die leven heet lijkt geknapt...de illusie van noodzakelijkheid heeft een totaal andere inhoud gekregen!
In praatgroepjes zit ik allang niet meer, ik ben wat dat betreft een beetje uitgepraat.
Dit gaat weer een heerlijk rommelig stukje worden, een stukje dat mogelijk de uitstraling heeft van gemopper maar voor mijzelf meer de intentie heeft van een verdere bevrijding.
Het overwinnen van verslaving en van "gekte" heeft mij een totaal andere kijk op het leven gegeven.
Overwinnen zonder het verleden te ontkennen of weg te drukken, zonder zinloos berouw.  Zinvol is alleen de les hoe het niet meer te doen.
Mijn weerbarstigheid kan ik heel goed plaatsen, dat is het probleem niet.
Eigenlijk is er geen probleem, hooguit het bevreemdende gevoel van totaal anders in het leven te staan.

Dus wil ik schrijven, schilderen, fotograferen, zeg maar gewoon leven als achter de schermen.
Achter de schermen en toch meedoen op het grote podium door niet-schrijfsels, niet-schilderwerk en niet-fotografie.
Zeg maar gerust door te leven met een niet-leven!
(Dat laatste is me te diep, daar moet ik zelf nog eens goed over nadenken! smile )