Vervreemding?

Wakker geworden voel ik mij ineens totaal vervreemd.

Het is 4:30 uur.

Zelden doe ik meer een poging dit soort dingen op te schrijven, die tijd leek voorbij. De tijd van de filosofische en levensbeschouwelijke dagboeken. Maar steeds meer heb ik het gevoel dat ik mij aan de rand van het herkenbare leven bevind, ik praat nog wat mee en ik doe nog wat mee, maar toch wordt dat gevoel van "oplossen" en verdwijnen met de dag sterker.

Zojuist lees ik een reactie van een voor mij geliefd bezoekster; ..."je kan alles zo goed verwoorden in....begrijpelijke taal", dit moet meer dan toeval zijn dat zo een opmerking juist nu op mijn pad komt, want de laatste tijd verlies ik ( in mijn binnenwereld) steeds vaker het gevoel dat ik er ben. Ja ja, begrijpelijke taal? "Ik verlies steeds vaker het gevoel dat ik er ben"....

Of is het beter verwoord als ik stel; "Ik verlies het gevoel dat ik iemand ben"?

En wat wordt er hier dan door mij bedoeld als ik het over "iemand zijn" heb?

Het afgebakende zijn verlies ik....het jij/ik gevoel, zelfs het "wij" gevoel ben ik aan het kwijt raken!

Ik ben al lang mijn beroep niet meer, ik ben al lang geen "stel"/koppel meer.

Zelfs mijn hobby's ben ik niet meer, mijn interesses ben ik niet meer, enz...

Wat er van mij overblijft lijkt werkelijk de kant op te gaan van "Leegte".

Opgevoed in een wereld zoals die nu is, vervreemd dit gevoel mij van die wereld!

Humor zou mij in dit stukje kracht kunnen geven, houvast...toch doe ik het even zonder.

Leegte, niemand zijn, verdwijnen, oplossen, bijna de rode draad van mijn hele weblog.

Alles wat houvast leek te bieden en herkenbaarheid is zowat onderuit gegaan in mijn leven. En dan sta je naakt, dan voel je "leeg". Nee, het is bepaald niet voor het eerst dat ik deze zijnstoestand op mijn weblog probeer te verwoorden. ( Het woord WEBLOG staat mij ineens vreselijk tegen!) Er moet nu toch echt even een hihihi tussen. Ja, ik kan weer even om mijzelf glimlachend hihihi-en.

Alle kennis en alle vaardigheden die ik tot nu toe in mijn leven verworven heb voelen steeds meer aan als; "Nou en"? Oftewel; So what?

Relativerende humor ter ( tijdelijke) afsluiting dan maar?

De tijd lijkt niet ver dat ik toch in de crême kleurige kaftan zal rondlopen, waarschijnlijk ondervoet met sandalen. De kop kaal en de baard kort.

( Noodzakelijk onderhoud ter bevordering van herkenbaarheid in de gewone wereld.)

Maar wat zal mijn functie dan zijn? Er van uitgaande dat ik niet daadwerkelijk verdwijn of oplos.

De gemanifesteerde leegte die vriendelijk om zich heen glimlacht?

En that's all dan? 

Relativerende humor, ik ben er zo zeker nog niet van of dat het was.

Inmiddels is het 5 uur in de ochtend en ik trek de stoute pantoffels aan.

Hopla, ik gooi dit hele gebeuren op mijn....(getsie) weblog!

( Nog effe nalezen op extreme spelfouten, alhoewel ik tijdens het typen niet onderbroken werd door de rode foutmeldgolfjes, zelfs niet bij het woord foutmeldgolfjes!) Ah, gelukkig komen er wel de gele balkjes overheen als ik op "spelling controleren" druk. Ik heb namelijk geen enkel idee waar ik die kaftan gelaten heb!

(@)