Bijna vaste prik, midden in de nacht wakker worden in een bijna surrealistische denkwereld die op dat moment de enige echte is.
Erg intens het alleen zijn ervaren, de leegte in huis is dan min of meer tastbaar.
De wetenschap dat er nog ergens een kat is, stelt een weinig gerust.
Alleen vanwege het feit dat ze een levend wezen is.
Het is een gevoel van totale zinloosheid, een bewust zijn van dat in feite niets er echt toe doet en dat alles illusie is...
Dan sukkel ik weer in slaap en word in eerste instantie met datzelfde gevoel wakker, het lijkt een zwaar geheim, een taboe om met niemand te delen.
Maar dan is er weer de werkelijkheid van daglicht, van geluiden om mij heen.
Beelden die ik al dan niet zelfgekozen toelaat.
De nachten waarbij ik van enthousiasme voor de komende dag nauwelijks in bed kon blijven, lijken tot het verleden te behoren.
En toch is er ook goed nieuws...
Zodra de dag eenmaal op gang komt gaat het weer goed, de leegte wordt ingevuld en de leegte die dan alsnog overblijft voelt als rust.
Weer even een zeer persoonlijk stukje, waarbij ik zo vriendelijk ben je niet te hoeven laten reageren.
