Totaal oververmoeid....en dan?

Ja, wat dan!
Dan begin ik maar eens om werkelijk tot mezelf te 'spreken', ik ben namelijk fysiek gesproken de enige die er voor zich zichzelf aanwezig is.
Nu, in deze extreme situatie.

Oververmoeid raken is normaal, het getuigt zelfs van een enorme geestelijke en lichamelijke kracht.
Toch ga ik een poging wagen om hier, in dit instituut, een afrondend gesprek te krijgen met de dokter en de psycholoog en dat vóór 21 december als ik hier wegga.
Deze 2 waren de enigen die ik nog enigszins vertrouwde.
Alhoewel weinig beschikbaar.
Contact met hen was nooit vanzelfsprekend.
En dat terwijl zij beiden wisten dat ik hier totaal op de verkeerde plek zat.
Voor mij heeft het hier gevoeld alsof er dagelijks een moordaanslag op mij gepleegd werd.

Zeker als ik nu terugblik!
Elke dag hier was een overlevingsstrijd voor me. 
De ultieme aanpassing!
Maar ik bleef overeind, ondanks de onmenselijke waanzin om mij heen.
Bijna ongelooflijk, maar ik werd elke dag sterker en sterker...
Toen kwam er de natuurlijke pauze in mijn groei....

Ik raakte totaal oververmoeid.
Ja...en dan?
Dan ga ik gewoon verder totdat ik hier weg ben.
En dan?
Dat mag je daarna allemaal mee beleven!