Alleen...in de Nacht.

💚
Even

Alleen zijn kan je eigenlijk alleen maar voelen, want zodra je het gaat omschrijven ben je niet echt alleen meer.

Een gedicht of en schilderij erover maken..dan al ben je niet meer echt alleen.

Soms is het alleen zijn zo beklemmend dat je iets neemt om niet te hoeven voelen, niet te hoeven ervaren hoe vreselijk alleen zijn kan voelen.

Je eet je drinkt, net zo lang totdat je niet meer je eenzaamheid voelt.

Je vlucht in iets dat je totaal van deze wereld af brengt...

Maar wat je ook doet,hoe je er ook voor vlucht...

Je komt een keer weer terug.

Er waren een aantal goede vrienden van me die niet meer terug wilde komen.

Zij wilden én konden dat voelen niet meer aan.

Maar soms denk ik dan,

waar zijn ze nou?

Want in mij leven ze nog voort...ja waar zijn ze dan?

Is er werkelijk een Nergens waar we heen kunnen

of

kunnen we gewoon nergens heen?

Alleen in de Nacht, voor mij weet ik dat het weer even over zal gaan.

Dan voel ik me even niet alleen, want dan zijn 'zij' er even.

Even maar.

Is dit een schrijven zonder hoop, zonder bevrijding?

Nee hoor, want ik schrijf en jij leest.

We zijn even niet alleen.

Misschien raken we elkaars hart wel nu.

Ach, al is het maar...

Even!

👬💜👭