Laatst had ik met mijn oudste zoon een "goed" gesprek over kunst.
Wanneer is iets kunst, hoe ziet hij mijn werk daarin en wat zoekt hij met het zijne...en wat zoek ikzelf nog met het mijne?
Eigenlijk zoeken we beiden naar een soort balans in ons werk, alhoewel met een andere invalshoek en ook met een andere vorm waarin het zich zal uitten.
We voelen elkaar goed aan als het om de essentie gaat daarin.
Waar ik aan werk is vooral de balans tussen het vrije, niet commercieel gerichte uitten, en het toepassen van techniek. Mijn zoon ziet goed aan mijn werk wanneer deze twee botsen.
(Ikzelf helaas ook, maar kan er dan toch de vinger niet opleggen of, mijn "kwast" ernaar zetten)
Het mooie is, doordat we vader en zoon zijn, raken we niet in een "jezelf moeten bewijzen" gesprek verstrikt. Alhoewel je dat vaak toch ook wèl tegenkomt tussen vaders en zonen.
De twee afbeeldingen zijn voorbeelden van mijn "strijd", die ik verder niet ga ondertitelen!
(@@@)
Je bent duidelijk zeer creatief!
BeantwoordenVerwijderenOp je reactie: Yes it is I, Nana. ;-)
Maar verse room is véél lekkerder dan die in spuitbussen. Een mens moet iets over hebben voor kwaliteit. ;-)
Soms overweeg ik idd weer te gaan kloppen, die spuitbussen beginnen eentonig te worden...(hihihi)
BeantwoordenVerwijderenLeidt zo'n gesprek tussen twee willekeurige kunstenaars dan wél tot een 'jezelf moeten bewijzen'? Of is het meer de vergelijking met andere vaders en zonen dat je bedoelt? Dat vroeg ik me af toen ik dit zo las. :-)
BeantwoordenVerwijderenIk heb me ook al vaak afgevraagd wat kunstenaars met hun werk beogen...interessant om daar hier eens iets over te lezen...ik zal hier eens wat terug moeten scrollen denk ik en wat bijlezen. :-)))
Groetjesss!
Nou, niet zozeer bewijzen, ik bedoel meer met gedreven overtuigingen elkaar voor de bek slaan!Hahahaha! En die strijd tussen vaders en zonen, tja die schijnt op die manier wel te bestaan....
BeantwoordenVerwijderenAlhoewel ik juist ook met sommige kunstenaars weer zeer motiverende gesprekken kon hebben, enz, enz enz.....
.... motiverende gesprekken. Dus toch wel. Ik dacht even aan de Amerikaan John Lautner, de architect die nooit met andere architecten sprak, hoewel al zijn aannemers (zoals ze hier heten, de bouwers) architecten waren. Hij had een pesthekel tot een bepaalde stroming of stijl te behoren. En Harry Mulisch leest geen werk van collegae, "ik heb het boek even in handen, blader erdoor en weet dan genoeg." Hoezo? "Nou, of het een goed boek is, het alineagebruik, de bladspiegel."
BeantwoordenVerwijderenVan veel andere kunstenaars heb ik wel begrepen dat ze nooit werkelijk zeggen wat ze van elkaars werk vinden. Te verlegen, te laf, misschien - maar het is ook moeilijk dat aan te gaan. Mogelijk is het op te maken uit het soort vragen dat ze stellen?
Beeldhouwers daarentegen, en vermoedelijk ook schilders wel, laten duidelijk merken wie als het ware hun idool, hun inspirerende meester is.
Vader en zoon zijn op veel andere vlakken al aan elkaar gewend of gewaagd Zijn ze vrijer in hun gesprek? Wannéér iets kunst is of genoemd kan worden, is een mooie open vraag. Wat mij betreft moet het aan twee 'voorwaarden' voldoen: het werk moet me boeien qua vorm en kleur en originaliteit en het moet in meerder werk duidelijk zijn dat de kunstenaar zijn techniek beheerst. De beeldhouwer Rodin kreeg kritiek op kritiek, maar trok zich er niets van aan - en hij was een verbluffend goed tekenaar. Je weet hoe men aanvankelijk op Karel Appel reageerde. Helmantel, het begaafde realisme, wordt vereerd maar ook verguisd, 'knap werk, maar dodelijk saai, geen emotie'. En wat te zeggen van Mondriaan? Is er wel een maat voor kunst? Ben ik niet veel te vrijmoedig om me dichter te noemen?