Het was/is mij gelukt zonder medicijnen te leven, echter dankzij mijn situatie.Zonder samenwoon partner kan ik zelf bepalen wat ik wel of niet denk aan te kunnen.
Ik geef toe dat ik mijn leven enorm heb moeten vereenvoudigen, maar dat is/was het waard.
Medicijnen werkten nooit zoals blijkbaar bedoeld was.
Mijn lichaam en geest hebben zich er altijd tegen verzet.
Hoe dan ook, ik voel me en ben dan ook in ieder geval weer helemaal die ik ben, zonder al die troep in mijn lijf.
Misverstanden tussen mij en mijn vrienden neem ik op de koop toe, en gelukkig doen zij dat ook.
Nou ja, meestal.
Die overgang van WAO naar AOW gaat mij bepaald niet in de bipolaire kleren zitten.
Gelukkig laat de relatie die ik nu heb mij veel ruimte.
Elkaar niet al te vaak kunnen zien zorgt in ieder geval dat er geen stress hoeft te zijn.
Bipolaire stoornis...gelukkig is er van 'stoornis' al vele jaren geen sprake meer!
Een beetje op mijn tellen moeten letten, dat is alles, en zeg nou zelf, moeten we dat eigenlijk zo nu en dan niet allemaal?
Op dit bericht mag je, indien je er een persoonlijke betrokkenheid bij hebt, reageren via de zijlijn.
