De eerste ontmoeting in...Het Gebouw.

Het zwakke licht.

Eenmaal binnen stond ze in een schaars verlichte grote hal, het was er werkelijk doodstil!
Waar was ze toch aan begonnen, was het meer de man in haar die dit gewild heeft?
Was zij dan nu ineens een angstige en onzekere vrouw...nee, dat liet hij/zij zich niet gebeuren.
Beter maar eerst de instructie brief uit haar schoudertas halen, want daar stond toch in waar ze kon slapen en in welke kamer?
De kleine wandlamp, rechts van haar, bood uitkomst en de brief was hier goed te lezen.

'Ga gewoon op je gevoel af en je zult de kamer vinden.'....
Instructie? Hoe vaag kan het zijn, dus dan maar gewoon beginnen met lopen, lopend die lange hal in en zoekend naar een deur......
Ze had zich absolut voorgenomen haar mobiele telefoon niet te gebruiken. Nee, dat ging ze zeker niet doen en trouwens, wie moest ze bellen?
Om en om sjouwde ze met de steeds zwaarder wordende koffers waardoor ze plots haar evenwicht verloor en pardoes door een deur een kamer binnen struikelde!
Ook daar brandde een zwak licht, net genoeg omte zien dat de kamer buiten verhouding groot was en dat pontificaal midden inde kamer een groot rond bed stond,
Alles in het diep donker blauw, nauwelijks te ontwaren bij deze duistere verlichting.

 Nu, één voor één bracht ze haar koffers tot vlakbij het bed. Ja, toch maar een op het bed, klaar om uit te pakken om vervolgens de badkamer en het toilet te gaan zoeken.

Plotseling haar eerste ontmoeting, een stem uit het duister; 'Wie ben je!'
Een vreemd soort vrouwenstem waar een onderdrukt vals lachje in school.
Er stond een schim, pal naast het verduisterde raam.

Androlyn voelde toch weer die enorme angst...