Het Gebouw.

De scheiding van Androlyn.

Reeds klaar om haar kamer te verlaten, op zoek naar een ontbijt, voelde ze het weer.

Die beklemmende angst,verergerd door de aanwezigheid van die vreemde vrouw,die net zo snel was verdwenen als dat ze gekomen was.

Wat moest ze doen met haar angst, een angst die haar dreigde te belemmeren in haar vrijheid.

Plotseling kwam het in haar op; 'Ik ga scheiden'!

Ze bedacht zich figuurlijk te scheiden in twee.  De ene zou Andro, de man heten, de ander Lyn de vrouw!

Maar zou dat haar werkelijk lukken en welke vorm zal ze daar aan kunnen geven?

Ze/hij had het immers evenredig in zich en had niets met uiterlijke verschijningsvorm te maken.

Ze wist dat daar nog weinig begrip voor was. Het werkelijke trans zijn stond nog in de kinderschoenen.

Met de dapperheid als die Andro werd toegekend ontsloot zij, hij dus, zijn deur.

Natuurlijk met de Sleutel,die voor haar/hem inmiddels tot symbool was geworden.

En wedereom die nog steeds donkere gang. (Waarom kwamer geen licht van buiten? vroeg hij zich af)

Gelijk overviel hem de nasleep van die bedwelmende geur, blijkbaar genesteld in het geheugen van de gang...

Maar welk houvast had hij om de ontbijtruimte te vinden?

Was hij in staat de geur van koffie en brood te scheiden van die andere, walgelijke geur?

Er zat niets anders op dan om weer gewoon te gaan lopen, zoekend naar een andere deur.

Daar verderop zag hij een flauwe streep licht, gescheiden door muur en vloer.

Dat kon niet anders dan de deur zijn, de deur naar de ontbijtkamer.

Andro had inmiddels flinke trek gekregen, maar wat hij als zeer onprettig ervaarde...er kwamen fluisterende stemmen uit de kamer.

Toch weer dat gevoel van angst, maar resoluut en vastberaden opende hij de deur en ging naar binnen.

Er bevond zich niemand in de kamer! Slechts een grote tafel, waarop maar voor één persoon gedekt was. Het onbijt stond reeds klaar, vergezeld door de nauwelijk nog hoorbare stemmen.

Niemand had een naam gekregen en heette 'Niemand'.

Het begon steeds meer te lijken op een slecht verfilmde horror.

Had hij niet beter kunnn vertrekken? Hoe dan ook, vluchten uit dit Gebouw, dat steeds meer tot nachtmerrie werd?  Gewoon weg gaan, gewoon weer als Androlyn.

Maar haar drang tot ervaren was inmiddels groter geworden dan haar drang om te Weten!

Zijn Sleutel, nog stevig in de hand houdend voelde steeds warmer aan.

Tja, die Sleutel!

Toch maar ontbijten dan....Koud en veel te donker was het er.

Nee, licht was daar nauwelijks!