Zou het dan toch door het alleen wonen komen?
Of misschien doordat ik me hier toch nog niet echt thuis voel...
of misschien omdat ik nog geen tv aansluiting heb?
Kan het ook te maken hebben met het feit dat mijn oudste zoon net doet alsof ik al dood ben?
Dat rare gevoel op mijn maag...het alleen zijn in je huid voelen prikken.
Heel akelig en eigenlijk ontzettend eenzaam van binnen...leeg.
Onbestemd verdrietig doordat ik de oude foto's op mijn blog van Poppie zag.
Bij deze foto stond destijds;
Slapen totdat de pijn voorbij is...
Allemaal herinneringen van...van wat eigenlijk?
Misschien wel van gemis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten