Mijn Kerstverhaal.

De man die zijn leven hervond, door het te verliezen.

Na een leven vol strijd van levende liefde was het lichaam moe, het leek klaar.
Een lichaam geliefd, gehaat, gebruikt, misbruikt, gekoesterd en gekweld...
Desondanks altijd geliefd in hoofdzaak.
De man was het strijden moe en legde zich neer in vrede, vrede met die hij was geworden.
Plots verscheen er een reddende Engel, een engel met de naam van een mens...
zij bracht het lichaam naar het ziekenhuis...
Het oordeel der medische wetenschap was hard en genadeloos;
"Einde verhaal meneer, u zult binnen afzienbare tijd sterven".
De man voelde geen angst, geen berouw en keek dankbaar terug naar de schoonheid van een ten volle geleefd leven en....gaf zich over.
Over aan dat wat was, dat wat is.
Ruim twee jaar later typt de man dit stukje en is dankbaar.
Ongelooflijk dankbaar.

Dus...of Engelen bestaan.....???